რუპი კაურის - "რძე და თაფლი"
ეს არის უცნაური მაგრამ ძალიან ღიად და სწორედ დანახული საკითხების პოეტური კრებული.. (ორიგინალში არ ვიცი მაგრამ ქართულად ნათარგმნის არც რითმი აქვს და არც ფორმა თეთერი ლექსების პოეზიას გავს) რომელიც რამდენიმე ნაწილად არის დაყოფილი... მასში ვკითხულიბთ, სიყვარულის, დანაკარგის, ტრაგიზმის, დამცირების, ამავდროულად განკურნების და ყველაფრის მიუხედავად ქალურობის შენარჩუნების შესახებ...
რაღაცით ირინა ტაბაღუას - "ტელეფას ცხვარს" მაგონებს თუმც ორივე თან ძალიან გავს ერთმანეთს და თან ძალიან განსხვავდება კიდეც..
კითხვას რომ იწყებ სხვა და სხვა გრძნობა და განწყობა გეუფლება...
ხან ძალიან საინტერესოა და არ გინდა დასრულდეს, ხან ისეთი მოსაბეზრებელია და ამაზრზენიც კი, რომ გინდა მოისროლი და ფიქრობ რისთვის დაკარგე დრო ან/და ფინანსები... ხანაც იმდენი ტკივილია გინდა ბოლო ხმაზე იბღავლო, სამყაროს აღუდგე და გააგებინო რომ უსამართლია... (განსაკუთრებით მაშინ როცა საქმე ურთიერთობას ეხება)
მოკლედ მთლიანობაში ძალიან მომეწონა იმდენი რამის პოვნა შეიძლებახმა პატარა წიგნში რომ ბევრჯერ სიამივნებით გადავიკითხავ...
12. მარტი 2022წ.
