რუპი კაურის - "მზე და მისი ყვავილები"
ამჯერად მინდა ამ ძალიან საინტერესო და უცნაური სტილის მწერლის ამ წიგნზე გიამბოთ კვლავაც პოეტური კრებულია.. (ორიგინალში არ ვიცი მაგრამ ქართულად ნათარგმნის არც რითმი აქვს და არც ფორმა თეთერი ლექსების პოეზიას გავს, ჩემთვის კი პოეზიას რითმა და ცოტა სხვა სტილი აქვს...) რომელიც ისევ (როგორც მისი პირველი წიგნი "რძე
და თაფლი") რამდენიმე ნაწილად არის დაყოფილი .. მასშიც ვკითხულიბთ, სიყვარულის, დანაკარგის, ტრაგიზმის, (ემიგრაციის და ლტოლვილობის სიმწრისშესახებაც) დამცირების, ამავდროულად განკურნების და ყველაფრის მიუხედავად ქალურობის შენარჩუნების შესახებ...
ამ მწერლის ტექსტებიდან რომელიც (თუ დრო გაქვთ ამ წიგნს 1 საათშიც წაიკითხავ სრულად, მაგრამ ეს მოკლე დროსც საკამრისია რომ დაგაფიქროს და ბევრ რამეზე აგიხილოს თვალი) ჩემთვის პირადად ძალიან საინტერესოა და ბევრის დანახვააა შესაძლებელი, ღიად და შეუფარავად ჩანს ის მანკიერებები და ცხოვრების სიმძიმე რასაც ვცდილობთ შევფუთოთ და სხვას არ ვაჩვენ არა და რა არის ამაში დასამალი და შესაფუთი ის რომ იძულებული ხარ ემიგრანტი გახდე?! თუ ის რომ ბულინგის და ძალადობის მსხვერპლი ხარ?! რაც არ უნდა ალამაზო, თუ ის რომ ყველაფრის მიუხედავად ქალებს მაინც არ თვლიან მამაკაცები თანასწორებად (ავტორს აქ მოთხრობილი აქვს ინდოელი (სავარადაუდოდ განათლების ნაკლებობის ბრალიც არის) ქალის გრაგიკული ცხოვრება რომელიც შვილებზეც გადადის უნებლიეთ და რომელიც მისი ქალიშვილისთვისაც თითქოს ეს ნორმა ხდება)
