სიყვარულს ასაკი არ აქვს

"15 წლის იყავი,როდესაც პირველად გითხარი
"მე შენ მიყვარხარ".
შენ კი გაწითლდი, თავი დახარე და გაიღიმე..
20 წლის იყავი, როდესაც გითხარი "მე შენ მიყვარხარ".
შენ ხელი ხელზე მომკიდე და მაგრად მოუჭირე, გეშინოდა, რომ სადმე არ გავმქრალიყავი.
25 წლის იყავი, როდესაც გითხარი: "მე შენ მიყვარხარ".
შენ საუზმეს მიმზადებდი, მომიტრიალდი, შუბლზე მაკოცე და მითხარი: უმჯობესია იჩქარო, სამსახურში არ დაგაგვიანდეს...
30 წლის იყავი, როდესაც გითხარი "მე შენ მიყვარხარ".
შენ კი მითხარი: თუ მართლა გიყვარვარ, გთხოვ უფრო ადრე დაბრუნდე სახლში სამსახურის შემდეგ.
40 წლის იყავი, როდესაც გითხარი "მე შენ მიყვარხარ".
შენ სადილს ამზადებდი და მითხარი: კარგი ძვირფასო,
მაგრამ გთხოვ ბავშვებს გაკვეთილები გამოჰკითხო.
50 წლის იყავი,როდესაც გითხარი "მე შენ მიყვარხარ".
შენ ამ დროს ქსოვდი და გაგეცინა ჩემს სიტყვებზე.
60 წლის იყავი, როდესაც გითხარი "მე შენ მიყვარხარ".
შენ გამიღიმე...
70 წლის იყავი, როდესაც გითხარი
"მე შენ მიყვარხარ".
ჩვენ დივანზე ვისხედით და ჩემს სასიყვარულო წერილს ვკითხულობდით, რომელიც 50 წლის წინ მოგწერე.
80 წლის იყავი, როდესაც შენ მითხარი : მე შენ მიყვარხარ!
მე არაფერი მითქვამს, რადგან არ შემეძლო, შენ კი ტირილი დაიწყე.
ეს შენს ცხოვრებაში ყველაზე უბედური დღე იყო, ხოლო ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი, რადგან შენ მითხარი,
რომ გიყვარდი..." 

P.S. დააფასეთ ვინც გიყვართ და ხშირად უთხარით სიტყვები:
"მე შენ მიყვარხარ".
გახსოვდეთ, რომ ყოველთვის არ გექნებათ ამის შესაძლებლობა, ნუ დაკარგავთ მას.

კიდევ ერთი ჩანახატი ჩემგან

                                             ცრემლების ზღვა

ზღვის ნაპირს მიუყვება, გულჩათხრობილი, საკმაოდ ლამაზი და მომხბვლელი ქალი.

           მისი აღწერა დაუსრულებლად შემიძლია, იმდენად დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე... -  მაღალი, გამხდარი, გრძელი შავი თმა, შავი თვალები, ვარდის ფერი ღაწვები, ლამაზი, არაბუნებრივი სილამაზის მქონე პატარა, ტუჩები.

            ამ ქალმა შეძრა ჩემი გული და გონება...

            მისი სევდისფერი თვალები, თითქოს და ყველაფრის მეტყველი იყო.

            იგი ჩუმად მიუყვებოდა, ზღვის ნაპირს და ჩუმი ცრემლი უსველებდა მას ლამაზ თვალებს.

            მე მას მივუახლოვდი და ძალიან მოწიწებით ვკითხე:

-         უკაცრავად (ბოდიშით, მაპატიეთ) ცუდად ხომ არ ხართ, შემიძლია დაგეხმაროდ?...

მან კი შემომხედა და ცრემლიანი თვალებით მიპასუხა;

   - მე ის დავკარგე!

   - მაპატიეთ  რას გულისხმობთ რა დაკარგეთ?!...

   - მე ჩემი სიყვარული, ლევანი დავკარგე!

უცებ რაღაც მძიმე დაეშვა, ჩემს წინ სანაპიროზე, მოვიხედე და ის გონ-დაკარგული (გულ-წასული) ჩემს ფეხთით იწვა.

            მაშინვე მივვარდი და ვცადე გონზე მომეყვანა, იგი ნელ-ნელა, გონს მოვიდა. მისი თვალები უსასრულობასში სადღაც ერთ წერტილს მიშტრებპდა და იქვე სადღაც ღრმაა ფიქრში იკარგებოდა, ცრემლები უწვავდა ისედაც ნატანჯ სახეს და  უსველებდა ღაწვებს პატარა პაუზის შემდეგ  მე მას სახელი ვკითხე:

   - ანი.

   - ანი, თქვენ დახმარება გჭირდებათ!

   - არა, გმადლობთ ნუ შეწუხდებით!                                                                            

   - თუ გსურთ მომიყევით რა დაგემართად, თქვენ და თქვენს შეყვარებულს ლევანს?

მან ამოიოხრა ცრემლები ისევ უსველებდა ლამაზ სახეს

   - ეს გრძელი ”ისტორიაა”....

   - არაუშავს, მომიყევით, იქნებ დაგეხმაროდ ან გულზე მაინც მოგეშვებათ!

   - სამწუხაროა მაგრამ თქვენ მე ვერ დამეხმარებით!

   - და მაინც, იქნებ შევძლო?! თუნდაც მოგისმენთ

მე იგი ავაყენე და იქვე მდებარე კაფე-ბარ ”ნოსტალგიაში” შევედით.

ანიმ დაიწყო, მოყოლა თავის სევდიანი, ტკივილიანი და ტრაგიკული ”ისტორიის”.

   - ის ორი თვის წინ ავტოკატასტროფაში, გარდაიცვალა.

   - ვინ?...

   - ლევანიკო...

   - ძალიან ვწუხვარ, მაპატიეთ!

უცებ სიჩუმემ მოიცვა, იქაურობა, შემდეგ კი ისევ ანიმ დაარღვიაეს სულის შემძვრელი ატმოსფერო.

   - ჩვენ ორი წლის წინ გავიცანით ერთმანეთი აქ ბათუმში, როცა დავინახე, მაშინვე მომნუსხა მისმა ზღვისფერმა თვალებმა.

   - ანი, დამშვიდდით, თუ გსურთ, ნუ გააგრძელებთ! მესმის ეს თქვენთვის რა მტკივნეული და მძიმე მოსაყოლია.

მან იქვე მდგარი, ჭიქა აიღო წყალი მოსვა, ცრემლი შეიმშრალა და კვლავ განაგრძო.

   - ჩვენ ერთმანეთი პირველი ნახვით შეგვიყვარდა, ერთმანეთს ვხვდებოდით.

   - ანი რამდენი წლის ხართ?

   - ოცდასამის!

   - ლევანი რამდენი წლის იყო?

ანი  კვლავ ატირდა.

   - კარგით, ნუ მიპასუხებთ,ამას დიდი არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს.

   - არა, გეტყვით, ლევანი, ჩემი ერთადერთი სიყვარული, ოცდაშვიდი წლის იყო, იგი შეძლებული ოჯახიდან იყო. მისი მამა ცნობილი ”ბიზნესმენია”, დედამისი ამის გამო ყველას ზემოდან უყურებდა. ისინი ჩვენი ურთიერთობის წინააღმდეგნი იყვნენ.

   - რატომ?

   - მე ღარიბი ოჯახიდან ვარ, მათ კი დაბალი ფენის წარმომადგენლებთან უთიერთაბის რცხვენიათ და ეთაკილებათ.

   -ანი, თუ ისინი თქვენი და ლევანის ურთიერთობის ასეთი, წინააღმდეგნი იყვნენ, როგორ ხვდებოდით, ერთმანეთს ორი წლის მანძილზე?

   - ჩვენ მათგან ფარულად, გვქონდა ურთიერთობა, ამის გამო. სწორედ ორი თვის წინ შეიტყვეს, მათ ჩვენი სიყვარულის ამბავი.

   -მერე როგორ მოიქეცით?

   -სწორედ ამის გომო დაიღუპა, ჩემი ლევანიკო, ჩემი სიხარული....

კვლავ ატირდა  ანი!

   - მე და ლევანი მანქანით წამოვედით, მისი მშობლების სახლიდან. ლევანი ძალიან განერვიულებული იყო, უცებ მუხროჭებმა უმტყუნეს და მან მისი ”აუდი” ვეღარ დაიმორჩილა და ხეს ”შევასკდით”.

ისევ სიჩუმემ მოიცვა იქაურობა, მერე კი ანიმ კვლავ აკანკალებული და ცრემლიანი ხმით განაგრძო:

  - მე მაშინვე გონება დავკარგე, მას მერე არაფერი არ მახსოვს.

   - აბა როგორ გაიგე ლევანის დაღუპვის ამბავი?

   - თვენახევარი ”კომაში” ვიყავი და ”კომიდან’ რომ გამოვედი...

ანის ისევ ტირილი აუვარდა. -”კომიდან” რომ გამოვედი მითხრეს ლევანი ადგილზე დაირუპაო.  - ყველაფერთან ერთად ავარიის გამო ჩვენი სიყვარულის ნაყოფიც დავკარგე და ჩემთვის ცხოვრება ამით დასრულს მე მოსიარულე გვამო ვარ!...

            ანის ტრაგედიამ ჩემზე ძლიან იმოქმედა,მე შევეცადე იგი როგორმე მენუგეშებინა, მაგრამ, სიტყვებს ვერ ვპოულობდი და მეც ჩუმად ვტიროდი.

            ერთი საათის შემდეგ მე და ის ახალგაზრდა ქალი, რომელიც მზის სხივებს თითქოს შველას სთხოვდა და აღელვებულ ზღვს თავის ტრაგედიაში ადანაშაულებდა, დავშორდით.

მან მართალი მითხრა მართლაც, ვერ დავეხმარე და ვერც ტკივილი შევუმსუბუქე.

            ძალიან უსამართლოა ეს ცხოვრება, ნუთუ სულ არ შეებრალა ეს ორი ადამიანი, რომ ასეთი ტკივილი აგემა?!

            უკან მივიხედე და თვალებს არ დავუჯერე, მზე ტიროდა, ზღვა ღელავდა და ზღვის ტალღები კი დიდი ზომის ცრემლებს ჰგავდა.

            მე მივუყვებოდი, ბათუმის ქუჩებს და ტკივილისგან ხმას ვერ ვიღებდი. ცრემლების ზღვა ანის თვალებში, ალბათ არ დაილევა არასდროს.

                       

                                                                                          10 ივლისი 2003 წელი

და აი კიდევ ერთი პატარა ისტორია ბანალური სახელით - "ბედნიერი დასასრული"

                                                              HAPPY END 

            შემოდგომა დადგა. ისევ იმ სურათს გახედა ნეკამ რომელიც უწინდებურად იქ იდო.... და აი ისევ ის ფიქრი არ შორდებოდა ნეკას და ვერ ივიწყებდა იმ დიდ და ტკივილით სავსე  სიყვარულს.

            ჩაფიქრებული ფანჯარასთან გაუნძრევლად იდგა და ნაწვიმარ ქალაქს

გასცქეროდა

ახსენდებოდა იმ წარსული სიყვარულის ყოველი წუთი, (რომელიც  ერთი თვის წინ ასე აბედნიერებდა დღეს კი........)  თითქოს წვიმის ნაკვალევს ნეკას გულში ყველაფერი გაეახლებინა და ის ტკივილი უფრო გაემძაფრებინა.

გაახსენდა თუ რა ბედნიერი იყო  ერთ დროს, როგორ უყვარდა მას თორნიკესთან ერთად წვიმიან ღამეში სეირნობა და როგორ ძლიერ უყვარდათ მათ ერთმანეთი. უცებ ცრემლმა დაუსველა მას ნაცრისფერი, ლამაზი თვალები და გრძელი წამწამები.

                                                    *****

თორნიკე ძალიან ცნობილი და პოპულარული სპორცმენი იყო. საქართველოს საუკეთესო ფეხბურთელის ტიტულით იყო დაჯილდოვებული. საკმაოდ ახოვანი და მომხიბვლელი ვაჟკაცი იყო.

მაღალი, შავგვრემანი, შავი თვალებით, მომნუსხველი გამოხედვით და დამატყვევებელი, ძალიან ლამაზი ღიმილით.

მათ ერთმანეთი, თამაშის დროს სტადიონზე გაიცნეს, ეს ხომ ღმერთის ნება იყო.

            ნეკა მისმა მეგობარმა, მაკამ, ძალით წაიყვანა იმ თამაშზე, მაკა თორნიკეს მამიდაშვილი იყო.

            თამაშის შემდეგ ნეკამ სთხოვა მაკას, რომ გასახდელისკენ გაჰყოლოდა, რათა თოკოსთვის (როგორც მეგობრები და მერე უკვე ნეკაც ასე ეძახდა მას სიყვარულით) ავტოგრაფი ეთხოვა.

            მაკა უმალვე დასთანხმდა, გასახდელისკენ მიმავალ ბიჭს, ნეკა და მაკა შეხვდნენ. მაკა ბიძაშვილს მიუახლოვდა, გადაეხვია და გამაჯვება მიულოცა.

            ნეკა კი ძალიან გაკვირვებული იყო, მაკას ასეთი მეგობრული ჟესტით.

            მაკამ თოკო ძალიან თბილად მოიკითხა, მერე კი მეგობარს მიუბრუნდა.
 - ნეკა გაიცინი, ეს ჩემი ბიძაშვილი თორნიკეა...

ნეკა გაოცებული უსმენდა მაკას, შემდეგ კი უთხრა:

  - მაკა, შენ არასდროს არ გითქვამს ჩემთვის რომ შენი, მამიდაშვილი ასეთი ცნობილი სპორტმენი იყო.

დაბნეული ნეკა მორიდებით მიესალმა ახალგაზრდას.

  - გამარჯობათ...

  - გამარჯობათ, ძალიან სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა.-თორნიკე მესხი!

თითქოს ნეკა დაიბნა და თავისი გვარიც კი დაავიწყდსა.

  - ნ-ნეკა მენთეშაშვილი...!

  - იცით რა გოგოებო! გამოვიცვლი და ეხლავე გამოვალ...

უთხრა თოკომ მათ და გასახდელში შევიდა.

მაკა ნეკას მიუბრუნდა და უთხრა:

  - შენ ავტოგრაფი გინდოდა, ახლა კი შეიძლება მეგობრები, ან და მეგობრებზე მეტიც გახდეთ ერთმანეთისთვის!

  - კარგი რა მაკა ნუ აზვიადებ გეყოფა.

  - აი აჰა, მე მითქვია და მერე ნახე, თან არ დაგავიწყდეს უცოლოა და არც მეგობარი გოგონა ჰყავს.

ამ საუბარში იყო მაკა გართული, რომ თორნიკე გამოვიდა.

  - მე მზად ვარ, გოგოებო! სადმე ხომ არ გავისეირნოთ?

  - თოკო, მე მეჩქარება, უნდა წავიდე, შენ და ნეკა კი, წადით სადმე გაერთედ.

თითქოს მაკამ სპეციალურად დატოვა ისინი მარტონი.

  - კარგი წადი, მე და ნეკა უშენოდაც მოვახერხებთ რამეს.

  - ჰო, მითუმეტეს ნეკას ფეხბურთი ძალინ უყვარს და კარგად გაუგებთ ერთმანეთს.

მაკა მათ დაემშვიდობა და წავიდა.

თოკო და ნეკა კი მარტონი დარჩნენ. ისინი ათი წუთი ხმის ამოუღებლად უყურებდნენ ერთმანეთს. ეს უხერხული სიჩუმე ისევ ბიჭმა დაარღვია.

  - ნეკა, როგორ ფიქრობთ,ხომ არ გავესეირნა ქალაქში, მერე სადმე შეგვევლო და ჩვენი გაცნობა აგვეღნიშნა:

  - კარგით, როგორც გინდათ.

მორცხვად უპასუხა გოგომ

ისინი სეირნობდნენ, საუბრობდნენ ფეხბურთზე, ხანდახან კი ერთმანეთ მორცხვად გადახედავდნენ.

  - ნეკა, თქვენ მართლა ძალიან გყვარებიათ ფეხბურთი!

  - კი ძალიან მოყვარს.

  - იქნებ დროა მთელი დღეა ერთად ვართ და შემობით მიმართვაზე გადავსულიყავით.

  - კარგი, თანახმა ვარ.

უპასუხა ნეკამ.

  - მეგობრები და ახლობლები, თოკოს მეძახიან...

თოკო ისევ ნეკას გადახედავდა ხოლმე ჩუმად...

  - ნეკა, სწავლობ სადმე?

  - კი, პირველი კურსის სტუდენტი ვარ.

  - რა ფაკულტეტზე?

  - იურიდიულზე, შენ?

  - მე მეოთხე კურსზე ვარ  ფიზკულტურის ინსტიუტში

ახლად გაცნობილი წყვილ კიდევ დიდხანს საუბრობდნენ, შემდეგ ტელეფონის ნომრები გაცვალეს.

  - ნეკა, მე ერთი თვე, არ ვიქნები თბილისში, (შეკრებაზე) ”ზბორებზე”, მივდივართ მთელი გუნდი, აი, ჩემი სახლის ტელეფონი, მაგრამ, კობია მობილურის ნომერს მოგცემ, რომ იქ დამირეკო. თუ სურვილი გექნება.

შემდეგ თოკომ, ნეკა სახლამდე მიაცილა და წავიდა.

            ორივე მიხვდა რომ მათში რაღაც შეიცვალა, უჩვეულო გარდაქმნა მოხდა, იქნებ ერთმანეთიც კი შეუყვარდათ?!

            ამ ერთმა თვემ სწრაფად განვლო. ამ დროის მანძილზე, ისინი ტელეფონით ეკონტაქტებოდნენ ერთმანეთს.

როგორც იქნა, თორნიკე ჩამოვიდა. ისინი უფრო და უფრო დაუახლოვდნენ ერთმანეთს. ერთ მშვენიერ დღესაც, თოკო ნეკას სიყვარულში  გამოუტყდა.

აი ამას მოყვა ვნებიანი კოცნაც, ჰო  და ალბათ ნეკას ცხოვრებაში დაუვიწყარი  პირველი კოცნით გამოწვეული ემოცია, ეს იყო დაუვიწყარი წუთები გოგონას ცხოვრებაში.

            მას შემდეგ ნეკა რადიკალურად შეიცვალა უფრო მხიარული და ხალისიანი გახდა.

მაგრამ ბოროტ და შურიან ხალხს რა დალევს ამ ქვეყანზე! ერთხელაც ჩვეულებისამებრ თოკომ ნეკას მიკითხა ინსტიტუტში. მას შესასვლელ კართან, ნეკას ერთი ჯგუფელი შეხვდა. მას გოგონასი ყოველთვის შურდა  თუმც არავინ იცის ამის მიზეზი რა იყო

მან თორნიკეს უთხრა:

  - ამხელა კაცს თავში ტვინი არ გაქვს, ასეთი ”ბრმა’ როგორ ხარ, შენი სათაყვანებელი ნეკა გღალატობს და სხვას ხვდება. შენ კი-გასულელებს.

ბიჭმა  ამის გაგონებაზე ფერი დაკარგა და ალბათ რომ არა კედელი მოულოდნელობიგან დაეცემოდა

იგი ნეკას აღარ დაელოდა და იქაურობა დატოვა.

ის გოგო კი რომელმაც თორნიკეს ეს  ტყუილი უთხრა, კმაყოფილებისგან გულიანად ახარხარდა.......

ნეკა რომ გამოვიდა და თოკო იქ ვერ ნახა, გაუკვირდა, შინ რომ დაბრუნდა, მაშინვე  შეყვარებულის  სახლში დარეკა. თოკოს დედამ უთხრა, რომ დილის შემდეგ არ უნახავს  არ იცოდა სად შეიძლება ყოფილიყო. თან მობილურიც გამორთული ჰქონდა.

ნეკამ ხანგრძლივი და უშედეგო რეკვის შემდეგ, ბოლოს მაკასთან დარეკა, მაკამ კი უთხრა,  - ”თოკოს  არც შენი ნახვა და არ  შენი სახელის გაგონება არ უნდაო. იმიტომ რომ შენს ჯგუფელ ინგა ასათიანს, ასე უთქვამს შენი უბიწო და სათაყვანებელი ნეკა გღალატობსო.”

ნეკამ ეს რომ გაიგო ტელეფონი კინაღამ ხელიდან გაუვარდა, მაკას მხოლოდ ერთი რამღა ჰკითხა:

  - მაკა ღვთის გულისთვის მითხარი გთხოვ, სად შეიძლება ვნახო, უნდა ველაპარაკო. არ ვიცი რატომ მაგრამ,  ინგამ თავისი გაიტანა, მაინც დამინგრია ცხოვრება და ბედნიერება და თოკოს მოატყუა. მანკი რატომღაც ისე რომ მე არაფერი მკითხა ეს საშინელი ცილისწამება დაიჯერა....  დამიჯერე, მე შენი ბიძაშვილისთვის არ მიღლატია... მე იგი სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს. გეხვეწები მითხარი სად არის? გთხოვ!...

  - მე შენი მჯერა, მაგრამ თოკო თუ დაგიჯერებს? არ ვიცი. კარგი, გეტყვი, ორ საათზე თამაში აქვს და ეხლა ბაზაზეა  ვარჯიშობს. იქ ნახავ.

ნეკას ამის გაგონებაზე ყურმილი არც კი დაუდია სახლიდან ისე გავარდა.

იქ რომ მივიდა, კარებში შეყვარებულს შეეჯახა.

თოკომ რომ დაინახა ნეკა, თითქოს ”კეთროვანი” ნახაო, ისე მოიცილა თავიდან და დაიხია უკან.

  - თოკო საყვარელო მომისმონე, გეხვეწები. მე არავინ მყავს შენ გარდა და არც არავინ მყოლია არასოდეს

  - მაგას როგორ მეუბნები, შენ ხომ სხვა გიყვარს,  სხვას ეტრფი და სხვასთან მღალატობ?

  - არა, ჩემო სიცოცხლე, ეს ტყუილია, ინგამ მოგატყუა იმიტომ რომ ჩემი შურს. მე შენ მიყვარხარ, სხვა არავინ მყავს, დამიჯერე!

  - შენი მოსმენაც არ მინდა, არ დამირეკო და აღარც ჩემი სახელი აღარ ახსენო!

  - გთხოვ დამიჯერე, სიმართლეს გეუბნები, გევედრები! და საერთოდ რატომ უჯერებ იმ გოგოს  ვერ გამიგია? ნუთუ არ იცი რამდენად ძვირფასიხარ ჩემთვის?....

თუმც თორნიკემ აღარ მოუსმინა ატირებულ ნეკას,  და გასახდელში უკან მოუხედავად  შევარდა.

            ნეკა სახლში დაბრუნდა, აქვითინებული, მისთვის ამ სამყაროს ზურგი ექცია და გაეწირა. კუთხეში მდგარ თოკოს ფოტო-სურათს უსიცოცხლო თვალებით მიაშტერდა. რომლის კუთხეშიც ასეთი წარწერა იყო გაკეთებული:

”ჩემს სიყვარულსა და პატარა ანგელოზს“

****

ნეკა ამ  და ფიქრებში იყო ჩაფლული, როცა,ოთახში, დედამისი, ქალბატონი ნატა შემოვიდა და უთხრა, რომ ვიღაც ბიჭი ურეკავდა.

უცებ ტირილისგან თვალებ დასიებული ნეკს  გონს მოეგო და გამოერკვა

  - დედა ვინ არის?

  - არ ვიცი კარგად არ ისმის ვიღაც ცნობილი სპოტსმენის გვარი მითხრა მგონი.

ეს რომ გაიგო ნეკამ, გაუხარდა მაგრამ თან იმდენად იყო გულ ნატკენი რომ ეს ყველაფერი ისევ გულში ჩაიკლა და მშვიდი ხმით უთხრა.

-  გადაეცი რომ სახლში არ ვარ.

ნატა გავიდა ოთახიდან და ნეკას დანაბარები გადასცა, ბიჭს.

მერე, ნატა ისევ ნეკასთან ოთახში შევიდა და უთხრა:

  - იმ ყმაწვილმა, დაგიბარა, რომ აუცილებლად დამირეკოს, უნდა ვნახო და ველაპარაკოო.

  - ნეტავ ახლა რაღა უნდა, ერთი თვის წინ ჩემი მოსმენაც არ უნდოდა, მატყუარა მიწოდა, გული მატკინა, ცხოვრება დამინგრია და კიდევ ჩემი ნახვა უნდა? (მეკა თურმე ხმამაღლა ფქრობდა)

ნატა გაკვირვებული უსმენდა ქალიშვილს, მერე კი ჰკითხა:

  - ნეკა შვილო, ეგ ბიჭი ცნობილი ფეხბურთელი თორნიკე მესხი ხომ არ არის შემთხვევით?

  - ვერ გავიგე?

 - ეხლა არ თქვი „ერთი თვის წინ ჩემი მოსმენაც არ უნდოდაო“ თქვენ რა ერთმანეთს იცნობთ?

ნეკა მიხვდა რომ ხმამაღლა წარმოთქვა ის სიტყვები თავისდა უნებურად და ნატამ  ყველაფერი გაიგონა...

- ჰო, დედა ეგ არის, ეგ, მაგრამ გთხოვ, ნურაფერს ნუ მკითხავ.

ნეკას კვლავ ტირილი აუვარდა.

  - კი, მაგრამ, დედა რა საერთო აქვს მაგ ბიჭს შენთან!

  - აქვს, დედა! ძალიან დიდი საერთო აქვს, მაგრამ ნუ მეკითხები ნურაფერს, ეს ძალიან დიდი ისტორიაა. ეხლა მე ამას ვერ მოგიყვები, ამის თავი ნამდვილად არ მაქვს, არ შემიძლია

  -კარგი, კარგი, შვილო, როგორც გინდა, არ ინერვიულო და ნატა ქალიშვილის საძინებელი ოთახიდან გავიდა. ქალი მიხვდა რომ შვილი მარტო უნდა დაეტოვებინა...

            ნეკა, კარგა ხანს იჯდა, გარინდული. მერე გამოერკვია და დაინტერესდა, რისთვის დაურეკა თოკომ?!

  - ნეტავ რა უნდა, ნუთუ, ვერ მოინელა, ნუთუ, ისევ უნდა დამამციროს, ხომ აღარ ვაწუხებ, მას მერე ერთი თვე გავიდა ზუსტად.

ამას ფიქრობა ნეკა და თან ცრემლები ღაპაღუპით ეცემოდა მის მარწყვისფერ ტუჩებს.

            ორი დღის შემდეგ, მაკამ ნეკას დაურეკა და უთხრა, რომ ”თორნიკე ძალიან ნანობს, რომ არ მოგისმინა და მას შენი ნახვა უნდა.” თან ისიც დაამატა, ”ამას წინათ ერთ-ერთი თამაშის დროს ძალიან მძიმე ტრავმა მიიღო, შეიძლება საერთოდ ვერ ითამაშოს, ან კიდევ თუ გაუმართლა და ოპერაციამ, წარმატებით ჩაიარა, სულ ცოტა ორი თვე ვერ ითამაშებსო. ოპერაცია უნდა გაიკეთოს და ამის გამო ძალიან არის დათღგუნული. ფსიქოლოგიურად ძალიან გატყდა. გვერდში დგომა, სჭირდებაო და კიდევ რაც ყველაზე მთავარია, მას შენ სჭირდები!”

ამის გაგონებაზე, ნეკას  გაფითრდა და ანერვიულდა , მაკასთვის პასუხი აღარ დაუბრუნებია, ტელეფონი არც კი გათიშა  დივანზე მოწყვეტით დაეშვა და ტირილი აუვარდა...

ჯერ კიდევ ნეკა მაკას ნათქვამზე ფიქრობდა და ვერ გადაეწყვიტა როგორ მოქცეულიყო, რომ უცებ ისევ ტელეფონის ხმა გაისმა. ნეკას კვლავ მისი ბავშობის მეგობარი ეგონა და ტელეფონს დაუფიქრებლად ეცა.

  - ალო, გისმენთ, მაკა შენ ხარ? რა მოხდა, რამე ხომ არ შეემთხვა, რამე ხომ არ უჭირს?

მაგრამ, ყურმილში მამაკაცის ხმა მოესმა.

  - არა, ნეკა მაკა არა მე ვარ თოკო!!!

  - თ-თირნიკე?!...

ენა დაება ნეკას, მოულოდნელი ზარისგან.

თორნიკესაც ხმა ჩაუვარდა იმდენად ოფიციალურად მოიხსენია ნეკამ იგი, თუმც ბიჭმა არ შეიჩცნია და განაგრძო ისე თითქოს არაფერი მომხდარა

  - ნეკა ვინ არის ცუდად? ჰო მშვიდობაა?

  - შენ...

  - მე?!

  - ჰო, შენ, მაკამ მითხრა ტრავმირებულიაო.

ისევ დაბნეული იყო ნეკა.

  - ჰო, ხვალ კლინიკაში ვწვები და ოპერაციას ვიკეთებ.

  - მაინც ოპერაციაას???... და წინადადება ვეღარ დაასრულა ნეკამ ხმა გაებზარა მოწოლილი ცრემლები რის ვაი ვალახით გადაყლაპა....

  - კი,მაგრამ, ეხლა ამისთვის არ გირეკავ, მინდა რომ პატიება გთხოვო! მაპატიე, მაშინდელი დანაშაული ძალიან ვნანობ, მე შენ მჭირდები, ჩემო სიცოცხლევ, გთხოვ ჩემო „პატარა ანგელოზო“ მაპატიე!

  - რა?

  - მაპატიე, რა გევედრები!

  - რისთვის, კიდევ რომ უფრო ძლიერ მატკინო გული?

  - არა, ძვირფასო ეს აღარ განმეორდება, გპირდები!

ნეკა გაჩუმდა, თორნიკე კი ისევ განაგრძობდა:

  - ნეკა, ჩემო სიხარულო, ძალიან მჭირდები.

გოგო კი ისევ დუმდა.

  - ნეკა, კართან გელოდები, გეხვეწები, გამოდი რა, უნდა გნახო, გთხოვ!

  - კკკ...არგი!

  - ვერ გავიგე რამე მითხარი?

  - კარგი მოვდივარ!

ბიჭი სიხარულისგან  ყურებს არ უჯერებდა.

  - მართლა გამოხვალ?

  - კი, გამოვალ!

ნეკამ კარი გააღო და ვერცხლისფერ ”მერსედესთან,” მდგარი მისი საყვარელი მამაკაცი რომ დაინახა.. ის სიხარული და ტკბილი რაც ნეკას განუცდია ყველაფერმა ერთად იფეთქა და გონება დაებინდა...

            უცებ, ფერი დაკარგა, ის იყო დავარდებოდა, რომ თორნიკე მივარდა და ხელი შეაშველა.

  - ფრთხილად, საყვარელო!

ხელში აიტაცა საყვარელი ქალი და ასე იდგა რამდენიმე წუთს...

            ნეკამ სევიანი და ამდენი ტირილისა და ტანჯვიგან ამოღამებული თვალები უსიცოცხლოდ შეანათა.

  - ნეკა ჩემო სიცოცხლევ, სად გაქრა ის ლამაზი ღიმილი, მე,რომ ასე ძლიერ მიყვარდა, ანდა იმ თვალების მოკაშკაშე სხივეები, მე, რომ ასე მნუსხავდა?

  - ერთი თვის წინ შენს ნაკვალევს გამოედევნენ...

ძლივს უპასუხა ნეკამ მისუსტებული ხმით.

ბიჭმა ის  გულზე მიიკრა და დაუსრულებლად იმეორებდა:

  - მაპატიე, თუ ღმერთი გწამს,მაპატიე!...

იგი ნეკას ეფერებოდა სახეს და თვალებს უკოცნიდა;

  - მაპატიე, ღვთის გულისათვის, მე შენ მართლა ძალიან მიყვარხარ. ამ დროის მანძილზე, ძალიან მენატრებოდი,ის ერთი თვე ჩემთვის წამების ტოლფასი იყო.

 შეძლებ ოდესმე, რომ სულ ცოტათი მაინც მაპატიო?

  - კი ი

  - მომესმა?

  - არა...

  - მართლა?

  - ჰო, გაპატიე, მართლა მჯერა შენი, ნამდვილად ვიცი, რომ გულწრფელი ხარ.

  - ნეკა მიყვარხარ!...

  - მეც მიყვარხარ, ჩემო სიცოცხლე

  - გეფიცები გულს აღარ გატკენ აღარასოდეს.

  - უბრალოდ მთხარი რატომ დაუჯერე იმ გოგოს ასე მარტივად რატომ არ დამელაპარაკე რატომ დაუშვი ის რომ მე ვინმესთან გღალატობდი?

თორნიკემ ვერაფერი უპასუხა და  საცოდვალ ამოილუღლუღა

 - ვირი და კრეტინი შეყვარებული გყავს არ გიმსახცრებ მაგრამ უშენოდაც ვერ ვცოცხლობ არ შემიძლია მირჩევნია იმ ოპერაციის დროს რამე დამემართოს და მოვკვდე ვიდრე უშენოდ ვიყო დარჩენილი ცხოვრება....

ნეკამაც ვეღარ გაუძლო და მოეხვია, როგორ მონატრებია მართლაც მასაც თორნიკე მისი საყვარელი სუნამოს და თვით თორნიკეს სურნელი თითთქოს მაცოცხლებელი ელექსი იყო ნეკასთვის რაც ამ 1 თვის მანძილზე აკლდა..

                                                            

                                                                   *****

            ამის შემდეგ კი მანქანაში ჩასხდნენ, მთელი დღე ქალაქში სეირნობდნენ. თან ძალიან ბედნიერები იყვნენ. და ვერ შორდებოდნე ერთმანეთს.

            მეორე დღეს თორნკე დაწვა კლინიკაში და ოპერაცია გაუკეთეს. ნეკა ერთი წუთითაც არ მოსცილებია მას გვერდიდან. ოპერაცია სამ საათ-ნახევარზე მეტხანს გაგრძელდა.

თორნიკეს  დედა, ქალბატონი ელენე და ნეკა ადგილს ვეღარ პოულობდნენ, ნერვიულობისგან. უცებ კარი გაიღო, მოსაცდელ ოთახში ექიმი შემოვიდა.

ნეკა ექიმს მიუახლოვდა კითხვა-კითხვაზე დააყარა:

  - ექიმო, როგორ არის, კარგად ჩაიარა ყველაფერმა, შეძლებს ოდესმე კიდევ თამაშს?...

და კიდევ სხვა უამრავი კითხვა.

ექიმი დაიბნა კიდეც რაღაც მომენტში. ამდენი კითხვის და გადაღლილობისგან...

მერე კი  საკმაოდ მშვიდად და ძალიან წყნარად უპასუხა:

  - დაწყნარდით, ყველაფერი კარგად არის, ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.

  - თამაშს შეძლებს?

  - თამაშსაც შეძლებს და თვითონაც კარად არის, მაგრამ ახლა ჯერ ისევ ნარკოზის ქვეშაა და სძინავს.

ქარბატონმა ელენემ ნეკას ახალი კითხვის დასმა აღარ აცალა:

  - ექიმო როდის გამოწერენ ჩემს ვაჟს?...

  - მაგაზე საუბარი ჯერ ცოტა ადრე თუმც იმედს ვიტოვებთ რომ თუ ყველაფერი ისე იქნება როგორც დავგეგმეთ ერთ კვირაში გავწერთ ალბათ ქალბატონო!

  -გმადლობთ ექიმო!

ძლივს შვებით ამოისუნთქეს მათ.

  - ექიმო როდის შეიძლება ვნახო თოკო?

ჰკითხა ექიმს ნეკამ.

- ნარკოზიდან ჯერ არ გამოსულა და რომ გაიღვიძებს მერე პალატში გადმოიყვანენ...

ნეკა და ელენე პალატაში ჩუმად შევიდნენ,თორნიკეს  არც კი გაუგია, ისევ ძილბურანში იყო.

მძინარე პატარა ბავშვს ჰგავდა, ისეთი მშვიდი და უშფოთველი ძილით ეძინა.

            ორი საათის შემდეგ  თპრნიკე ოლომდე გამოფხიზლდ და როცა ნეკას გაბრწყინებული თვალები დაინახა მიხვდა, რომ ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.

            ერთი კვირის შემდეგ, თოკო  კლინიკიდან გამოწერეს. ორ თვიანი მკურნალობისა და რეაბილიტაციის შემდეგ, მან ისევ შეძლო ძალინ დიდი მონდომებით და ძალისხმევით, თამაშის დაწყება. ის ალაბათ ამ ყველაფერს ვერ შეძლებდა რომ არა მისი საყვარელი ქალი მისი პატა ანგელოზი, რომელსაც თოკო, უკვე ოპერაციის შემდე თავის „პატარა მფარველ ანგელოზს“ ეძახდა.

****

            ამის მერე  თოკომ ნეკას ხელი სთხოვა, ხელი მოაწერეს, ჯვარიც დაიწერეს, ”სვეტიცხოვლის” დიდ ტაძარში.

            ნეკამ დაამთავრა უნივერსიტეტი. ახლა იგი საქართველოს ერთ-ერთი წარმატებული და პატივსაცემი მოსამართლეა

            თოკო, კი 39 წლამდე თამაშობდა ფეხბურთს, ევროპის და მსოფლიოს წამყვან კლუბებში.

კარიერის დასრულების შემდეგ, საქართველოს ეროვნული ნაკრების და მწვრთნელად, დაიწყო მუშაობა.

ორივეს კარიერა საბოლოოდ წარმატებული აღმოჩნდა მათ არაჩველებრივი შვილები ყავათ.

დღემდე არცერთმა (არავინ) არ იცის რა მიზანი ქონდა  ნეკას ჯგუფელს და რატომ დააშორა მაშინ ეს წყვილი ერთმანეთს...თუმც ეს ამ ორი ადამიანის სიყვარულის გამოცდა იყო რომელიც ამ დაუმსახურებელი ტკივილის და პაუზის შემდეგ უფრო მყარი აღმოჩნდა ვიდრე წარმოიდგენდნენ...

ასე რომ დღეს უკვე წლების შემდეგაც ისევ ისე ძალიან უყვართ ერთმანეთი და ისევ ისეთი ბედნიერები არიან როგორც მაშინ იმ პირველ დღეებში...  

აი ასე  ლამაზად და ბანალურად დასრულდა ეს ”ისტორია”  ანუ ”ჰეფიენდით.”

                                                                                       

                                                                10 სექტემბერი 2003 წელი

სახელი პირობითია ძალიანაც ნუ განმსჯით

                        (ამოსუნთქვის ბოლო წუთამდე)

            დილით ნინო კარზე კაკუნმა გააღვიძა. კარი რომ გააღო იქ უკვე არავინ იყო. მხოლოდ ზღურბლზე თეთრი ბარათი ეგდო.

            ნინომ ბარათი გახსნა და ირაკლის ნაწერი იცნო, ტექსტი სწრაფად ერთი ამოსუნთქვით გადაიკითხა.

            ”ნინო ჩემო სიცოცხლევ, ვიცი  რომ გუშინ საღამოს გაწყენინე და გული ძალიან გატკინე.

            გთხოვ, მაპატიე! ეს აღარ განმეორდება, მე დღეს საზღვარგარეთ მივემგზავრები.

ვიცი გაგიკვირდება მაგრამ ვერ გავბედე თქმა  არ მინდოდა გენერვიულა.

მე მინდა რომ ბედნიერი იყო და ჩემს გამო აღარასოდეს იტირო. შენი ცრემლები მე ტანჯვას მაყენებენ.

გთხოვ, ყველაფერი მაპატიე, ჩემო დედოფალო! მიყვარხარ და მეყვარები, ამოსუნთქვის ბოლო წუთამდე.

                                    მშვიდობით!!!

P.S.  ამ სტრიქომებს დაგიტოვებ ჩემდა სახსოვრად: ("ჩვენი სიმღერიდან")

            ”მე ღმერთს შევავედრე შენი სიყვარულ

             მეტი ქვეყანაზე მე რა დამრჩენია,

             და ყველა ხატის წინ რაც კი დანთებულან

             შენდა შესაწირად ჩემი სანთლებია,

             ჩემი სანთლებია, ასე მდუმარებით,

             ასე სასოებით ნელა რომ იწვიან

             და თუ ეს ვედრება ღმერთმა შეისმინა,

             დღეს თუ არ გამწირა და თუ შემიწყალა,

             მე კი რაც ამ ქვეყნად წმინდა სამთლებია,

             სულ ყველას დავანთებ შენდა გასახარად.”

                                                                        მიყვარხარ სიცოცხლეზე მეტად!

                                                                                    ირაკლი!........... 

                                                                        12 თებერვალი 1998წელი.

     

ნინომ წერილი დაკეცა, ცრემლი შეიმშრალა, თავი ხელბში ჩარგო და გაირინდა.

-         ღმერთო ეს რა ვქენი, ეს რა ჩავიდინე, ჩემი სულელური ეჭვიანობით

საყვარელი ადამიანი დავკარგე, ეხლა რა მეშველება, როგორ მოვიქცე ან სად გაემგზავრა და საერთოდ რატომ დამიმალა?!

ნინო კიდე დიდხანს იჯდა ასე გარინდული. შემდეგ წამოდგა,

 ტელეფონი აიღო და ირაკლის მობილურზე სცადა დარეკვა, მაგრამ არავინ უპასუხა; (ტელეფონი გათიშული იყო)

            მერე სახლში დარეკა ირაკლის დედასთან;

-         ალო გისმენთ!

-         გამარჯობათ ქალბატონო თამარ ნინო ვარ!

-         ნინო?

გაუკვირდა თამარს.

-         დიახ ნინო ! ნინო ავალიანი ირაკლის  ჯგუფელი ჩვენ ერთად 

ვსწავლობთ, ინსტიტუტში!

-         ა, ნინო როგორ ხარ, გენაცვალე?

-         არ ვიცი, ქალბატონო თამარ, არ ვიცი, ხომ  ვერ მეტყვით ირაკლი სად

არის?................

-         დღეს დილას ესპანეთში გაემგზავრა........

-         გემგზავრა? თანაც ესპანეთში?

-         კი უი არ იცოდი?

-         არა არ ვიცოდი!!

შეცბა ნინო.......

-         როგორ არ გითხრა?

-         არა! - უკაცრავად რომელ ქალაქშია?

-         მადრიდში!....

-         ო ღმერთო!.......

-         რა მოხდა, ნინო, რატომ შეწუხდი ასე, რამე  შეგემთხვათ?

-         არა არაფერი!...

დაიბნა ნინო.

-         ისე დღეს ყველას რაღაც გჭირთ ირაკლიც არ იყო კმაყოფილი იმით რომ

მიდიოდა....

-         მართლა?

უცებ გულუპრყვილოდ იკითხა ნინომ.

-         კი ასე იყო ასე.........

-         კარგით გმადლობთ, ქალბატრონო, თამარ ნახვამდის!.....

-         ნახვამდის შვილო ნახვამდის!

ნინომ ყურმილი დადო, ოთახიდან გავიდა და პალტო აიღო,

ინსტიტუტში აგვიანდებოდა.

            გზაში  კი ერთი ფიქრი არ ასვენებდა

-         რა უნდა მადრიდში ან თუ  მიდიოდა რატომ არ მითხრა რატომ.

გზაში ქეთი დაეწია და მაშინვე შეატყო რომ ტირილისგან თვალები დასიებოდა.

-         ნინი როგორ ხარ?

-         რა ვიცი ცუდად!

-         რა მოგივიდა ? იტირე?

-         ჰო ვიტირე !

-         რა მოხდა?

-         ნუ მეკითხები გთხოვ!

-         კარგი ჰო!

-         ქეთი იცოდი ირაკლი რომ მადრიდში უნდა წასულიყო?

-         კი ვიცოდი!

-         იცოდი?!

გაიკვირვა ნინომ.

-         ჰო რა იყო?

-         არა არაფერი მე არ ვიცოდი

-         იცი?! ლაშაც წავიდა

-         ლაშაც?

-         შენ რა არ იცოდი რომ მიდიოდნენ?

-         არა  არვიცოდი!

-         ინსტიტუტმა გაცვლითი პროგრამით გააგზავნა სასწავლებლად მადრიდის უნივერსიტეტში.

-         რამდენი ხნით?

-         2-თუ 3-წლით არ ვიცი ზუსტად...

-         ო. ღმერთო!

ნინომ ძლივს შეიკავა ცრემლები!!!

-         რა არ გიხარია? მე ძალიან მიხარია!

-         არა არა რას ამბობ როგორ არ მიხარია!

ძალით უპასუხა ნინომ.

-         იცი ნეტა მე ვიყო ნინი  მაგათ  ადგილზე , როგორ მინდა?

ნინოს ხმა არ გაუცია, თავის ფიქრებში იყო ჩაფლული

-         ნინი!

-         ბატონო!

შეკრთა ნინო

-         არ მისმენ?

-         ო,არა მაპატიე!

-         რა იყო ცუდად ხარ ?  იცი რა ფერი გადევს?

-         ვერ ვარ რაღაც კარგად, მოდი მე წავალ , კარგი თუ მიკითხონ უთხარი რომ ცუდად ვიყავი. 

-         კარგი, გინდა გაგაცილო?

-         არა იყოს მარტო წავალ.

-         კარგი, ორშაბათს მოხვალ?

-         ალბათ მოვალ.

-         დაგირეკავ ან გამოგივლი.

-         კარგი, დაგელოდები . ჰო მართლა ბიჭებზე თუ რამე გაიგო შემატყობინე გთხოვ!

-         აბა რას ვიზამ!

ნინო და ქეთი ერთმანეთს დასცილდნენ. სახლში რომ მივიდა ოთახში ჩაიკეტა საღამომდე გარეთ არ გამოსულა. 

შაბათს საღამოს ქეთი მივიდა  და ცოტა გაამხიარულა:

ორშაბათს კი ქეთიმ ნინოს ბიჭების კოორდინატები შეატყობინა.

-         ნინი იცი რა უნდა გითხრა?

-         რა იყო?

-         ლაშამ დარეკა...

-         მართლა?

გაუხარდა ნინოს          

-         მართლა, მართლა.

-         მისამართი და ტელეფონი არ გითხრა?

-         კი როგორ არა?

-         ღმერთო რა კარგია როგორ არიან ირაკლისაც ელაპარაკე

-         კი ველაპარაკე შენ ისე გაგიხარდა , რომ.....

-         რა რომ...

დაიბნა ნინო......

-         ის რომ მგონი ერთმანეთი გიყვართ...

-         რას ამბობ რა სისულელეა, გვიყვარს არა ისა.....

-         მე მითქვია და აჰა!

ნინო იმდენად ბედნიერი  იყო ახალი ამბით რომ ქეთისთვის არც

 კი  მოუსმენია  - ის კი ქაქანებდა და ქაქანებდა.

            ნინოს სიხარულისგან მთელი ღამე არ  სძინებია. ერთი კვირის შემდეგ ნინომ როგორც იქნა გადაწყვიტა და ესპანეთში წერილი გააგზავნა.

            მეორე დღეს ქეთი და ნინო ასევ ბიჭებზე საუბრობდნენ და  ძალიან მხიარულები და ბედნიერები ჩანდნენ.

            საღამოს შინ რომ დაბრუნდა ნინოს დედამ უთხრა რომ , საშინელი ტრაგედია მოხდა ესპანეთის ქალაქში.

            ნინომ მაშინვე ქეთის დაურეკა, ქეთიმ კი უთხრა რომ ეს ქალაქი მადრიდი იყო და ავტო ავარისს შედეგად ხიდიდან ხალხით სავსე ავტობუსი გადავარდა.

-         ქეთი ვინმე დაიღუპა?

-         7 კაცი დაიღუპა 18 კი მძიმედ დაშავდა.

-         რა ვქნათ ბიჭების ამბავი როგორ გავიგოთ?

-         არ ვიცი არა, ვრეკავ და არ პასუხობენ.

-         ღმერთო ნეტავ ისინიც ხომ არ იყვნენ იმ ოხერ ავტობუსში?

-         არ ვიცი იქნებ არც იყვნენ და ჩვენ სულ ტყუილად ვნერვიულობთ

-         კარგი და თუ რამე გაიგე დამირეკე რა , გთხოვ!

-         კარგი აბა რას ვიზავმ არ ინერვიულო!....

მას შემდეგ ერთი კვირა გავიდა მაგრამ  არც ერთს არ დაურეკია არც ქეთისთან და არც ნინოსთან      .

ნინო კი ვეღაც ირაკლის დედას უკავშირდებოდა. ერთ დღეს ქეთიმ ნინოსთან დარეკა და უთხრა რომ როგორც იქნა ლაშა დაუკავშირდა...

ნინო იმდენად გახარებული იყო რომ არ იჯერებდა

-         მართლა ?

-         ჰო ეხლა ველაპარაკე

-         როგორ არიან?

-         კარგად

-         ირაკლი?

-         ირაკლიც კარგად არის.

-         მართლა, რა ბედნიერება... ჰო არ მატყუებ?

უცებ მოიმხიარულა ნინომ.

მაგრამ მეორე დღეს ნინომ თავისივე გაგზავნილი წერილი უკან მიიღო.

ნინომ ამ წერილის დანახვის თანავე რაღაც უსიამოვნოდ გაიღიმა და მაშინვე გულმა ცუდი უგრძნო.

ამის შემდეგ მას მეტი წერილი აღარ მიუწერია. დრო გადიოდა ლაშას მეტი კი არავინ რეკავდა. ქეთი კი ნინოს ეუბნებოდა რომ ირაკლი ბარსელონაში იყო გაგზავნილი სასწავლებლიდან და თავს კარგად გრძნობდა.

ნინო თანდათან ხვდებოდა რომ ქეთი და ლაშა რაღაცას უმალავდნენ.

ქეთი  კი ერთსადა იმავეს პასუხობდა:

-         არაფერი არ ხდება შენ აზვიადებ....ირაკლი კარგად არის.

-         იქნებ ცოლი მოიყვანა?

დაუფიქრებლად წამოიძახა ნინომ ერთ დღესაც 

-         გინდაც მოეყვანა მერე შენ რა გაწუხებს?

-         არა არაფერი

დაიბნა ნინო.

-         მოიცა, მოიცა თქვენ ეტყობა ერთმანეთი გიყვართ, ხომ?!

-         საიდან მოიტანე?!

-         თქვენ მე ვერ გამომაპარებთ ვერაფერს ირაკლიც რომ რეკავდა, სულ

შენს ამბავს კითხულობდა, ახლა და შენ ეჭვიანობას ვეღარ მალავ.

-         ო, კარგი რა ქეთი

ხელი აიქნია ნინომ თითქოს რაღაცის წაშლას ცდილობდა თავისი ფიქრებიდან.

      ამასობაში კი ზუსტად 6 თვე გავიდა. ნინო კი  ირაკლის მეტზევერავიზე და ვერაფერზე ფიქრობდა.

            ერთ მშვენიერ დღესაც ნინოს კურიერმა ამანათი გადასცა.

            ამ ამანათში , წერილი, ესპანეთის ვიზა, თვითმფრინავის ბილეთი და ოდესღაც ირაკლის მიერ დაპირებული ოქროს პატარა კალა (ჭაობის ყვავილი) იდო.

            ნინომ წერილი რომ გახსნა სიხარულით ცას ეწია, ირაკლი მადრიდიდან უგზავნიდა ამ ამანათს.

            ნინომ სწრაფად გახსნა წერილი და სიხარულისგან ცრემლები ვეღარ შეიკავა.

            ” ნინო ჩემო ძვირფასო, ვიცი რომ გგონია დამავიწყდი ან სხვაზე გაგცვალე ვიცი რომ ნაწყენი ხარ, იმის გამო რომ არც გირეკავდი და არც გწერდი.

            მაგრამ გთოვ მაპატიე და რასაც ეხლა წაიკითხავ, ყველაფერს თვითონ მიხვდები.

            იმ საშინევ ავტო ავარიაში, მეც მოვყევი , მეც დავშავდი და 4 თვის მანძილზე, მადრიდის ცენტრალურ კლინიკაში ვიწექი.

            ამის მერე მინდოდა შენთვის ყველაფერი მეთქვა მაშინდელისთვის კიდევ ერთხელ მეთხოვა პატიება, ამეხსნა რატომ დაგიმალე ჩვენი გამგზავრების ამბავი, მაგრამ ვერ გავბედე ვაი თუ არ  გეპატიებინა მეშინოდა.

            მაგრამ 3 დღის წინ ქეთიმ ლაშას დაურეკა და უთხრა რომ  ძალიან განიცდიდი ჩემს არ ყოფნას.

            ჰო კიდევ ერთი იმ კატასტროფის შემდეგ დედაჩემს გულის შეტევა ჰქონდა და  2 თვის წინ ისიც გარდაიცვალა.

            ყველაზე საშინელება კი ის იყო რომ დედის დაკრძალვასაც ვერ დავესწარი.

ლაშის კი მე ვთხოვე რომ შენთვის ჩემი ავდმყოფობის შესახებ არაფერი ეთქვა .

ვიცოდი რომ ინერვიულებდი...

ეხლა კი ერთ რამეს გთხოვ თუ შეგიძლია ჩემი პატიება, თუ ცოტათი მაინც კიდევ გიყვარვარ, გთხოვ ჩემთან ჩამოდი.

მჭირდები მე შენს გარეშე ვერ ვიცოცხლებ, არ შემიძლია  უშენობა რა ვქნა?!

ლაშამ და ქეთიმ ჩვენს შესახედ ყველაფერი იციან. თუ ჩამოხვალ გთხოვ ეს ყველაფერი  რაც მოგწერე კარგად გაითვალისწინო.

როცა მნახავ შეიძლება ვერ გაუძლო და ზურგიც კი მაქციო,

P.S. ბილეთები, ვიზა და ის პატრა ჭაობის ყვავილი (კალა) შენ რომ გინდოდა კონვერში დევს.

აეროპორტში ლაშა დაგხვდება, გელოდები და თან არ დაგავიწყდეს რომ კიდევ უფრო ძალინ მიყვარხარ! გთხოვ დამიბრუნე დაკარგული სიცოცხლის ხალისი.

                                               

                                                                                   ისევ შენი

                                                                                    ირაკლი...

                                                                        26 აგვისტო 1998 წელი.

            ნინომ წერილი დაკეცა და ცრემლი შეიმშრალა, ქეთის დაურეკა და შეხვედრა დაუთქვა.

            ოთხის ნახევარზე ქეთი დათქმულ ადგილას მივიდა. ნინომ ქეთის ირკლის წერილი აჩვენა.

-         ქეთი შენ თავიდანვე იცოდი ყველაფერი?

-         კი, ვიცოდი...

დამნაშავესავით დახარა  მან თავი.

-         მერე რატომ  დამიმალე?!  

-         ირაკლიმ მთხოვა...

-         შენ მაინც უნდა გეთქვა ჩემთვის...

-         ვიცი, მაპატიე!

-         ჩვენი ამბავი როდის გითხრა?

-         ორი კვირის წინ...

-         ღმერთო   ეხლა როგორ უნდა მოვიქცე?

-         არ წახვალ?

-         წავალ, მაგრამ რატომ მწერს რომ თუ ჩამოხვალ, კარგად დაფიქრდიო. შეიძლება ვერ გაუძლოო??

-         როცა ნახავ მაშინ მიხვდები ყველაფერს.

-         კიდევ რას მიმალავ?!

-         ამის თქმა უკვე არ შემიძლია... ეს თქვენ 2 გეხებათ

-         ჰო, კარგი,კარგი

-         რას იზავ გაემგზავრები?

-         კი.

-         მერე სწავლა 2 წელი დაგრჩა და ყველაფერს მიატოვებ?

-         არა საბუთებს მადრიდში გადავაგზავნინებ.

-         დარწმუნებული ხარ?

-         კი ვარ! ისე როგორც არასდროს.

მეორე დილით ნინო მადრიდში გაემგზავრა. იქ მას ლაშა დახვდა. ნინომ

კარი შეაღო და (აი რატომ ეუბნებოდა კარგად დაფიქრდი ვაითუ ვერ გაუძლოო)  ეტლს მიჯაჭვული ირაკლი დაინახა.

-         ხედავ როგორი უსუსური ვარ?!

უთხრა მას ირაკლიმ. ამღვრეული მზერით

      ნინო ადგილიდან არ დაძრულა. შემდეგ ირაკლის შეხედა ცრემლი

 შეიმშრალა და მიუახლოვდა

-         რატომ აქამდე არ მითხარი? ყველაფერი, რატომ დამიმალე?!

-         არ ვიცი ალბათ შენი დაკრგვის შემეშინდა.

-         მე ხომ მიყვარხარ!

-         მეგონა დამივიწყე...

-         როგორ მე ეს არ შემეძლო...

-         მე ვიფიქრე რომ მაშინ არ მაპატიე ის სულელური ცეკვა.

-         არა პირიქით , მე ვიყავი დამნაშავე, ჩემი ეჭვიანობის გამო კინაღამ დაგკარგე.

-         ნინი იცი როგორ მომენატრე?

-         მართლა?

-         კი მართლა!

-         მეც მომენატრე.

-         მე შენ კიდევ უფრო მიყვარხარ!

-         მეც მიყვარხარ!

-         ყველაფერი მაპატიე გთხოვ...

-         არა, ირაკლი შენ მაპატიე თუ შეგიძლია ყველაფერი ჩემი ბრალია!

-         შენ არაფერი გაქვს საპატიებელი!

ნინო ირაკლის მოეხვია და თვალები დაუკოცნა.

-         ნინიკო დარჩები ჩემთან?

-         კი დავრჩები...

-         არ მიმატოვო გთხოვ მე ამას უკვე  მართლა ვეღარ გადავიტან...

-         არ მიგატოვებ გპირდები!

-         ინსტიტუტში როგორ ივლი? ჩემს გამო თავს ანებებ?

-         არა საბუთები გადმოვაგზავნე მეც აქ ვისწავლი!

ნინომ ირაკლის სიცოცხლის ხალისი დაუბრუნა, დაეხმარა რომ უმწეოდ

არ ეგრძნო თავი.

            მას მერე 7 წელი გავიდა ირაკლი და ნინო საქართველოში დაბრუნდნენ, მათ 2 არაჩვეულებრივი შვილი ჰყავთ 6 წლის თორნიკე და 4 წლის თამარი. მათი  ცხოვრება ამ ორმა ანგელოზმა ძირფესვიანად შეცვალა.

            რაც შეეხება ქეთისა და ლაშას  მათაც იქორწინეს, ნინოსი და ირაკლის მსგავსად მათაც 2 შვილი ჰყავთ, 5 წლის საბა და 2 წლის ნიკა.

            ნინოც და ირაკლიც ერთ ფირმაში მუშაობენ, ეკონომისტ-მრჩევლებად და ამდენი ტანჯვის შემდეგ მაინც ძალიან ბედნიერები არიან.

            მათი სიყვარული ღმერთმა არ გასწირა და მაინც მათი გზები ადრე თუ გვიან გადაიკვეთა.

 მორალი: თუ  ნამდვილად უყვართ ტერიტორია და  ფიზიკური პრობლემა ვერ დააბრკოლებს ადამიანებს

                                                           

                                                            16 მარტი 2004 წელი.