წიგნები

 ემილი გიფინის - "რაღაც ნათხოვარი"

მსუბუქი წასაკითხი წიგნია (ზაფხულის ცხელ დღებს რომ გადაგაგორებინებს)

მაგრამ, განსაკუთრებული არაფერი  ერთხლ წაკითხვაც რომ კმარა ან კიდევ უარესი  კითხვის დროს რომ ხვდები თურმე ფილმი გქონია ნანახი და წიგნის წაკითხვა რომ გეზედმეტება....

მაგრამ მე ჩვევა მაქვს,ყველაზე ცუდ წიგნსაც კი ბოლომდე ვკითხულობ...

ცოტა მარაზმი კია მაგრამ "სიყვარულის გულისთვის რომ ყველაფერი გამართლებულია," ავტორს ამის დანახვრბა უნდა მკითხველისთვის... გააჩნია ვინ როგორ აღიქვამს და გასიგებს თუმც "მიზანი ამართლებს საშულებრბს?" შესაძლია ასეც იყოს უბრალოდ ყოველთვის ასეთი დასარული არ გამოდის რეალურ ცხოვრებაში და "შენი' მორიდებით, პასიურობით, უთქმელობით თუ რავიცი კიდევ რა ჰქვია ამ ყოველივეს, კარგავ შანსებს და იმ ერთადერთს ვისთან ყოფნის გამოც დათმობდი ყველას და ყველაფერს...

წიგნები

 კენ კიზი - „გუგულის ბუდეზე სხვა გადაფრინდა“

კითხვა რომ დავიწყე ძალიან მძიმედ დაიწყო, არც გამკვირვებია თემატიკიდან და ალბათ იმ პერიოდიდან გამომდინარეც რა დროსაც არის დაწერილი, ეს ისტორია...

ამ ყველაფერის მიუხედავად საოცრად გითრევს და იმ სამყაროს ნაწილად გხდის, ისევე გტკივა, ბრაზობ ან გიხარია და გეცინება როგორც ამ რომალნში ვითარდება მოვლენები... (ამავე რომანზე არანაკლებ კარგი ფილმიც გაიდაიღო ჰოლივუდმა თუმც ეგ თქვენთვის მომინდია რომელმა აჯობა ფილმმა თუ წიგნმა, ერთმანეთს გეომვნების საკითხია)

ბოლო თავი განსაკუთრებით კარგი იყო ჩემი აზრით მთელ წიგნად ღირდა...

შეფარული ძალადობა ადამიანთა და ჩაგვრა „გაპტავებული“ იმით რომ ეს საზოგადოების, მათი ოჯახების

 და თავად მათივე სასიკეთოდ ხდება, არის საოცრად ამაზრზენი... 

ალბათ სწორედ ამის გამო იყო წლების განმავლობაში ეს ძალიან კარგი წიგნის „კომუსიტების“ მიერ აკრძალული, რომ ეს ყველაფერი რეალურად ხდებოდა და სიმართლე იყო...

წიგნები

 სოფო არდია - "გროსმაისტერი"

ბევრი სხვადასხვანაირი შეფასება მქონდა მოსმენილი, ცუდიც, კარგიც, ნეიტრალურიც, მაგრამ მე

ჩვევა მაქვს, ყველაზე ცუდი წიგნიც რომ იყოს, სანამ მე არ წავიკითხავ ვერ ვრწმუნები

მის სიკარგესა თუ სიცუდეში.. ისიც კი წავიკითხე სადღაც რომანის დაწერის შემდე 10 თუ 12 წელი იდო თაროზე და მერე მოიპოვა „ბესტსელერობა“ და ხალხის აღიარებაო... (ეგ რამდენად მართალია არ ვიცი)

მოკლედ კარგი წასაკითხია ბევრი ჩახლართული მონაკვეთი და ისტორიით, ვიკარგებოდი კიდეც იმ ლაბირინთებში ისეთი ქაოსი იყო ზოგიერთ თავში... 

უცნაური სტილის დეტექტიური ჟანრია, მაგრამ საოცრად იკითხებოდა საოცრად გითრევდა და გაყვარებდა თავს... აი მთავარი გმირი და თითქოს ყველაზე სულგრძელი და რაღაც მომენტებში უწყინარი

პერსონაჟი თუ ასეთი ორ სახოვანი აღმოჩნდებოდა ბოლომდე არ მეგონა.. პირდაპირი გაგებით

პირი დავაღე გაოცების და მოულოდნელი ფინალისგან...

ბოლომდე მეგონა რომ ან მართლა მატაბელი იყო მკვლელი ან ის უცნაური პატარა და ლამაზი გოგო ნენე

რომელიც „მოჩვენებეთან მეგობრობდა“.... მაგრამ სოფიკო? ყველაფერს ველოდი ამის გარდა...

რომ დავასრულე კიდევ მინდოდა ხელახლა წამეკითხა და ის სიამოვნება ხელახლა მიმეღო რაც ამ წიგნის კითხვისას დამეუფლა...