დედას ფრონტიდან

 დედას ფრონტიდან

დედი იცი? აქ ძაან ცივა,

და თან მძვინვარებს სიკვდილის ცეცხლი.

იცი?ჭრილობები როგორა მტკივა..

ჩემი კი არა, ბიჭების დედი.

ტყვია წვიმასავით გვსეტყვავს და ცვივა,

უკუღმა დაბრუნდა დღეს ჩვენი ბედი.

ხან წარღვნა მოვა წითლად ნაღები

და ხანაც გვანგრევს,გვახელებს მეხი.

ვდგევართ ურყევად და მაინც ვიბრძვით,

ტყვიით გვენგრევა ბეჭები,მკერდი.

მერე რა,თუკი დღეს ან ხვალ მოვკვდი,

ჩემს გარდა იცი ბევრია მკვდრები.

დე ..უკვე ბევრი ჩამაკვდა ხელში,

სისხლად დაცლილებს ვერაფერს ვშველი.

იცი?მე თავად დავმარხე ძმები

და ეს სიცოცხლეა? სიკვდილის ფერი.

მოგვიმარტოვეს ალყაში მტრებმა,

როგორც ტურებმა ბებერი მგლები.

სიცოცხლის მჯერა სიკვდილის შემდეგ

ამიტომ სიკვდილსაც ამაყად ველი.

დედი,ქუხს ირგვლივ,გვწვავს ცეცხლი ომის

ვგრძნობთ რომ სიკვდლი ახლოა ჩვენთან.

არ ვიცით მოვა,როგორ ან როდის

ეს შეკითხვა მაქ დე მაღალ ღმერთთან.

დედი..ვიცი რომ სიკვდილის შემდეგ

მაინც ვიცოცხლებ შენს გულში,შენთან.

და იცი დედა მე ეხლა მივხვდი

რომ მე მებრძოლი არა ვარ მტერთან.

კაცი არაა აქ ჩემი მტერი,

მე უფრო ვიბრძვი უჩინარ ბედთან.

არ შეგეშინდეს, მარტო არა ვარ

მე მიღამდება ცოცხლებთან,მკვდრებთან.

და დედა იცი?მე მინდა გითხრა,

მივდივარ რადგან მოგვადგა მტერი.

არა..წასვლით კი არ მივდივარ

უბრალოდ შენთან საუბარს ვრჩები.

ბოლოს კი მინდა,მინდა რომ გითხრა!

მტრის ხელით სიკვდილს ვერ ვეღირსები.

ხომ გახსოვს დედი როგორ მიყვარდა

ვაჟკაცობა და დაცვა ღირსების.

ამიტომ სიცოცხლეს თავად ვასრულებ,

სიტყვებიც მელევა უკვე რითმების.

დეე..იამაყე მე ავასრულე,

რწმენა,იმედი თქვენი და მთების.

მე მიხარია ვკვდები გმირულად,

ტყვია არა მკლავს ნასროლი მტრების.

ვკვდები და მიმყვება სურნელი შენი,

კალთის,ხელების და შენი თმების.

და თუ მიპოვეთ ოდესმე გვამი,

დაჯიჯგნული და ნაოხრი მგლების.

დამასაფლავეთ დე ახლოს თქვენთან,

რომ მონატრება არ გაჩნდეს წლების.

და..გაზაფხულდება ოდესღაც ქვეყნად

ია,ენძელა ამოხეთქს მიწას.

ვიცი ,რომ მოხვალ,რომ კვლავ დამტუქსო

და თან მომიტან უამრავ მიხაკს.

მხოლოდ ჩურჩულით მომეფეროდე,

ცრემლს ნუ მაპკურებ მდუმარედ მძინარს.

და როცა ალერსით გამომაღვიძებ,

დედი გთხოვ ნურაფერს,ნურაფერს მკითხავ.

ახლა კი მართლა მივდივარ დედა,

დეე..მართლა ვრჩები საუბარს შენთან.

გახსოვს პატარას მიყვარდა დედი

თამაში ძილისწინ შენ გაშლილ თმებთან.

აი ამ ლამაზი ფიქრებით ვკვდები,

ვრჩები საუბარს და..მივდივარ ღმერთთან!!!..........

/გიორგი გიგაური/

-----------------------

დღეს 2008წლის აგვისტოს ომიდან 13 წელი გავიდა

და დიახ რუსეთი დღემდე ოკუპაციას ზრდის საქართველოზე

 და დიახ ერთ-მორწმუნე რუსეთი ოკუპანტია...

P.S. ფოტოზე 2008წლის ომის გმირის გიორგი ანწუხელძის ვაჟია ♥

#დიდიბაგმირებს

#რუსეთიოკუპანრტია

ვაჟა-ფშაველა

 მოხუცის ნათქვამი

I

დავბერდი, შვილო, დავბერდი,

ამიკანკალდა მუხლები;

ათრევას, - ზეზე დადგომას

მთელი დღე-ღამე ვუნდები.

მაგრამ ტიალი ე გული

წინანდებულად ცხელია,

მესმის რა თოფის გრიალი,

აღარ მასვენებს, - ხელია.

ვაჰმე, სიბერემ წყეულმა

გრკალად მომხარა წელშია!

რომ საქართველო თათარმა

აიკლოს, ჩაწვას ცეცხლშია,

ვერ მოვახტები ლურჯასა,

ხმალს ვერ შევირტყამ წელზედა,

ჩვენის რჯულის მტერს, მუხანათს

ზიანს ვერ დავდებ მკერდზედა.

ეს რა დროებას მოვესწარ?

გამოიცვალა ქვეყანა:

მამალიც ყივის სხვაგვარად,

კაცსა სძულს მისვლა კაცთანა;

ბიჭები გალაჩრებული

ყბედობენ სიყვარულზედა;

უმსგავსო მათი სიცილი

ეკლად მეხევა გულზედა.

რომ გავიარო ტყის პირად

ჩინჩხვრების მოსაკრებადა,

მთელ ცისმარე დღეს ერთპირად

სხედან დუქნის წინ ერთადა.

მათ სასიმღერო ლექსები

მარტო ღვინო და ქალია...

ამგვარს ვაჟკაცებს ქალებიც

თან სდევს, ვით ყანას კალია.

სცხვენოდეს ახალ-უხლებსა,

კაც იყოს, თუნდა ქალია,

რომ მთელი მათი არსება

ფუჭმა საგნებმა დალია!

კაცმა ქალობა დაიწყო,

კოხტაობს, სიტყვა-ნაზია,

ფერსა და უმარილს ისომს, -

მაშ არ მომივა ბრაზია!?..

ჩემს დროსა ქალი ვაჟკაცსა

შეიყვარებდა მაშინა,

როცა ჰხედავდა მებრძოლსა

შეუპოვარად მტრის წინა.

ჩემს დროს ლამაზი ვაჟკაცი

არ იყო ქალის პირისა,

არამედ შავი, მამაცი,

მუხლ-მგელი, გულით რკინისა.

ქალი და კაციც გაფუჭდა -

აღარ სძევთ ძველი ფერია,

მათ გულში ქაჯი დაბუდდა,

კაცის ნამუსის მტერია.

აფსუსო, ძველო დროებავ!..

არ დაბრუნდები ნეტარა?!

რომ ამაყობდეს დიაცი

ქმრის სიმამაცით მკვეხარა?

II

ერთს ამბავს გეტყვით, შვილებო,

ჩემის თვალითა ნანახსა,

მაშინდელს, როცა ტყვიის ხმას

ვეძახდით დედის ნანასა.

ერთხელ გავარდა ამბავი,

მოდის თათრების ჯარიო,

ჯარს მოთავეობს მაჰმადი,

ქრისტიანების მსრავიო...

მაშინ მეფობდა ერეკლე,

ჩვენი პატარა კახია:

ქვა-კირით არის ნაგები,

გულთაფლი, სახით მკვახია.

ჟინვანს მოვიდა ქაღალდი,

მოწერილობა მეფისა:

“აბა, არაგვო, აჩქარდი,

შენი ერეკლე გელისა.

ნუ მაჭმევთ თათრების ჯავრსა,

თქვენს მკლავებს ვენაცვალები,

თუ აიკლებენ ტფილისსა,

სჯობს დავითხაროთ თვალები”.

ეს ხმა გავარდა სოფელში,

აღელვდენ ვაჟკაცებია,

სოფლიდამ სოფელს გასძახის

ბუკის, ნაღარის ხმებია.

ფხიზლადა მყოფნი გუშაგნი

მთიდამ ამცნებენ სოფლებსა,

რომ გამოვიდნენ გულადნი,

ექმნენ მფარველად ობლებსა.

რა ვნახე მეფის ქაღალდი,

გულმა დამიწყო ფრიალი:

თვალთ მომეჩვენა ვაჟკაცნი

ომი, შუბ-ხმალთა ტრიალი.

ყმაწვილად ვიყავ მაშინა,

ახლად წვერ-შემომდინარი,

ომი ქორწილი მეგონა,

სისხლის რუ - წყარო მდინარი.

მკლავთა დამიწყეს თამაში,

და მირბენს ჟრუანტელია;

ხირიმი მიძე კალთაში,

ხმალზედ მიჭიდავს ხელია.

III

ველი, - სადა და როდისა

თქრიალს მოიღებს ჯარიო,

რომ მეც მოვახტე შავრასა,

პირს დავისახო ჯვარიო;

მეც მერგოს წილად ომს ყოფნა

მფარველად მამულისაო, -

ისე ჰგონია მაშინ კაცს,

ნათლული არის ღვთისაო.

დიდი ზარი აქვს მაინც ჯარს,

მას შაედრება ვერა-რა,

ბუკსა, ნაღარას, ბაირაღს

ვერსად წაუხვალ, ვეღარა!

არ გაუვლია დიდხანსა

თოფის ხმამ მთანი არია,

ნუგეში ეცა ყველასა,

სთქვეს: ეგ მთიელთა ჯარია.

ცოტა ხანს შემდეგ მოისმა

მათი სიმღერა მკვნესარი...

არწივთა მაღლის მთისათა

ნეტავ რად უნდათ მქებარი!..

ათასფეროვნად ჩაცმულნი,

შესახედავად კარგნია,

დინჯმოუბარნი, გულტკბილნი,

გაჭირვების დროს მარგნია.

რკინას იცომენ ტანზედა,

თავზედ მუზარადს იდგამენ...

თუ საქმე მიდგა ხმალზედა,

შენს მტერს, რო საქმეს იზამენ!

რაც უნდა მტერი მოვიდეს,

არვინ შეიმჩნევს ჭირადა,

ხმალს აშველებენ ფარებსა,

მტრისას დაიკვრენ ძვირადა.

წინ მოუძღოდა დროშითა

თეთრწვერა ხევის ბერიო,

თითქოს მოჰქონდესთ კულუხი,

სიმღერით მოსდევს ერიო.

ჩვენებიც შაკრბენ, მოვიდნენ,

მე მიმელიან მარტოსა;

დედა მიმზადებს საგძალსა:

პურსა, ყველსა და ხაჭოსა.

ქალებს დაუბამ ფერხული

და გასძახიან არაგვსა:

“არაგვო, უყარაულე

ომში მიმდინარს ლაშქარსა.

თუ ვინმე გამოქცეული

ურცხვად მოადგეს შენს კიდეს,

ლამი აჭამე შერცხვენილს,

რომ სახლში ვეღარ მოვიდეს!”

წინ მივეგებეთ, დავძახეთ:

“მთიელებს გაუმარჯოსო,

ხარობდეს საქართველოი,

თათრები დაუმარცხოსო!”

იმათ იშიშვლეს ხანჯლები,

გავარდა თოფი თოფზედა,

დააფთრებული ცხენები

ჰფეთქენ, დგებიან ტოტზედა.

IV

როცა ღრმა-ღელეს გავედით,

ვნახეთ მთის წვერზედ მხედარნი,

ლამაზად ჩანდნენ გორის პირს

ჩვენისა გზისა მკვლევარნი.

თითით უღერდა ჩვენზედა

თეთრცხენოსანი კაციო,

მას სხვანი ედგნენ გვერდზედა -

არ ითქმის მათი ფასიო.

მაშინვე იცნეს ბიჭებმა,

სთქვეს: “ის ერეკლეს ცხენია,

სწორედ ის არის. ღვთის მადლმა,

მეფე ერეკლე ჩვენია”.

ერთს წამს მოსხლიტეს მერნები,

მეც გამიფიცხდა ცხენიო,

მაგრამ ჯარს უკვენ მივყვები,

მოვქანჩე ელვებრ მფრენიო.

მე არ მენახა ჯერ მეფე,

მის ნახვა მეკრძალებოდა,

სალამს ვერ გავუბედავდი,

მიტომ არ მეჩქარებოდა.

მეფეც დაიძრა ამალით

პირდაპირ ჩვენკე დენითა,

და ჩვენც დოსტოღრივ მივედით

თოფ-იარაღის ჟღერითა.

აყვირდნენ ფშაველ-ხევსურნი,

მოხევე-გუდამაყრელნი:

“შენს წინ ვართ, ბრძანებას ველით

შენნი ერთგულნი ქართველნი...

მეფე გვიცოცხლოს ზეცამა

ნუგეშად იმის ყმათაო,

ბარად თუ მთაში წაბძანდეს,

ჰფარვიდეს უფლის კალთაო!..”

მე უკან ვინაბებოდი,

როგორც ყანაში მწყერია,

მსურდა ქურდულად შემეტყო

მეფის ერი და ფერია.

ის უცინოდა მისულთა,

როგორც ძმა თავის ძმათაო,

ჰკითხავს შინაურს ამბავსა

თავისთან შეზდილთ ყმათაო,

რომელთაც სიყრმე აქციეს

სიბერედ მტრისა ლევაში,

და წამოსულან ნებითა,

რომ გასწყდენ ქვეყნის წევნაში.

თითო ისეთი მოსჩანდა,

როგორც ვეშაპი ცხენზედა;

ზავთი იმათი ზღვას ჰგვანდა,

კლდე უყელყელებსთ მკერდზედა.

ერეკლე ცხენზედ ჰშვენოდა,

მამაცად მოცქერალია;

უხდება ბებერს არწივსა

შეჭმუხვნით სახე მკრთალია.

მთელი სიტურფე ქართლისა

იმას ესვენა მხრებზედა,

როგორაც შუქი მთვარისა

იალბუზისა ქედზედა.

ზედ აკვდებოდა საცმელი,

წმინდად ნალესი ხმალია,

მე თვითონ ვიყავ მნახველი,

ვისაც ჰკრა, - სული დალია.

V

ერეკლეს მარჯვენა ხელი,

თავის გვერდთ ედგა ლევანი,

მამაზედ უფრო გულტკბილი,

თვალმარდი, როგორც ჯერანი...

გულით მას ვებრალებოდით,

მოეწყლიანნეს თვალები...

რადღა გვინდოდა მოზარედ

შავად ჩაცმული ქალები,

როდესაც მეფე დასტირის

ჯარში მიმდინარს ხალხსაო?!

მაგრამ რას იზამ, თუ გცემენ,

როგორ სჭამ მტრისა ჯავრსაო?..

თვითონ ერეკლეს ვამჩნევდი,

ებრალებოდა ხალხიო,

მაგრამ ცრემლებსა ჰმალავდა,

არ მგმონ პატარა კახიო;

არ დააბრალონ ცრემლები

სიმხდალე-სიბერესაო,

არა სთქვან, - სუსტი ყოფილა,

ცრემლი სდის ერეკლესაო.

VI

აქით წავედით ქალაქსა,

იქ დაგვხვდნენ ქართლელ-კახელნი,

პურით და ღვინით გათქმულნი,

დიდის წვა-დაგვის მნახველნი.

ყველანი შევკრბით ერთადა,

შევკარით ძმური პირობა:

“ქუდი ნუ ჰხურავ თავზედა,

ვინც არ იჩინოს გმირობა;

ვინაც ცოცხალი მტერს დაჰრჩეს

საყმედ და სასაცილოდა,

ღვთისაგან წყეული იყოს

გვარით საშვილიშვილოდა!

თუ ვერ შევიძლოთ საცადი,

გაგვწირონ სასიკვდილოდა,

მოვკვდეთ - გვეხუროს მიწისა

ნაბადი, გასათბილოდა”.

ქალაქით კრწანისს გავედით,

ველოდებოდით მტერსაო,

შორს მოდიოდნენ წყეულნი,

ცაში ადენდენ მტვერსაო.

დაჰკრეს ნაღარას. საყვირსა,

აქოთდა გიჟი ბუკები,

ჩვენი აქ, იქით თათრისა,

ღვინოსებ სისხლის მდუღები.

ცამ მოიღრუბლა. მიწამა

ასტეხა გლოვა-ზარია,

სისხლისამ მორწყო წვიმამა

ქართველთა მთა და ბარია.

VII

როგორც ღრუბელი, მოვიდა

მრისხანედ თათრის ჯარია;

ისეთი ვსჩანდით იმასთან,

ვით ზღვასთან წვიმის ცვარია...

მაგრამ ვინ იტყვის იმასა -

მტერი გვაჭარბებს რიცხვითა;

ბევრჯელ უტეხავ ქართველსა

კლდეები გულის ფიცრითა!

შემოკვალთულნი ჩოხებში

მტერს უცდის ქართველებიო

და გველის-პირულს ფრანგულებს

ადნება ქარქაშებიო.

რა ვნახეთ მტერი, მივცვივდით

ხმალ-მოწვდით, გამალულები

და დავინთქენით სპარსებში,

გარს მტრისგან შემორტყმულები.

ხმალთ სტვენას, ცხენთა ჭიხვინსა

ბანს აძლევს სისხლის ჩხრიალი

და თავმომწონე დროშებსა

ჰაერში გააქვს ფრიალი.

აბრაშუმზედა ნაკერი

ბრწყინვალებს ჩვენზედ ჯვარია -

იმისი შემაცქერალი

იბრძვის ქართველთა ჯარია.

იბრძვიან გამწარებულნი,

თითო ოც-ოცის მკვლელია...

მაგრამ დავმარცხდით სიმრავლით,

გაცუდდა ვაჟკაცთ ხელია!

გაწყდნენ სამშობლოს ერთგულნი,

მტრისა სისხლითა მთვრალნია,

დაიგეს მიწის ლოგინი,

დახუჭეს მუდმივ თვალნია.

იმათ ადგება ნათელი,

დასტირის ღამ-ღამ მთვარეო;

მათ სიმამაცის მნახველი

დღესაც ჰკვნესს არე-მარეო...

არაგვის პირით წასული

მე დავრჩი ვარმად ცალია,

მიპოვნა ერთმა მეცხვარემ

დაჭრილი, ცოცხალმკვდარია.

გადავრჩი, მაგრამ სიცოცხლე,

შვილებო, ჩემთვის მწარეა:

ქართველთ ქვის სეტყვა გვეწია,

სპარსთ-კი დაუდგათ დარია.

ამ ჭირთა ჭირმა, სიბერემ

შეჭამა გული, ტვინია,

არ მომდევს ღონე, არც მუხლი,

რომ მით მოვიკლა ჟინია...

ეს სთქვა თეთრწვერა მოხუცმა

და გადმოჰყარა ცრემლები,

თან ჩამოისო წვერზედა

დამჭკნარი, წმინდა ხელები.

/ვაჟა-ფშაველა/

მორბენალი : Betty Robinson

 ბეტი რობინსონი

The first women to win the women's Olympic 100m: Betty Robinson ...🇺🇲🏃‍♀️🥇🏆

დაუჯერებელი ისტორია პირველ და ყველაზე ახალგაზრა მორბენალ ოლიმპიურ ჩემპიონ ქალზე

 (100 მეტრ დისტანციაზე.)

უკვე 16 წლის ასაკში ბეტი რობინსონი გახდა ყველაზე სწრაფი ქალი მსოფლიოში.

ის იყო პირველი ქალი, რომლმაც მოიგო ოქროს მედალი 100 მ დისტანციაზე.
სამი წლის შემდეგ ის მოხვდა ავიაკატასტროფაში.
რობინსონის სხეული მაშველებმა იპოვეს თვითფრინავის ნამსხვრევებში და გადაიყვანეს მორგში.
დამკრძალავი ბიოუროს თანამშრომელმა აღმოაჩინა, რომ ის ცოცხალი იყო.
საავადმყოფოში გადაყვანის შემდეგ ექიმებმა უთხრეს, რომ ის ვეღარ შეძლებდა სირბილის დამსხრვრეული ფეხის გამო.
რობინსონი არ დაეთნხმა ამ ფაქტს.
"რა თქმა უნდა მე ვეცდები ვირბინო კვლავ"
"რა თქმა უნდა სირბილის მცდელობის გარეშე არ დავბნებდები"
რობინსონს არ შეეძლო საკმარისად მოეკეცა მუხლი იმდენად, რომ "სტარტზე ჩამჯდარიყო," მაგრამ მან იასპარეზა 4 x 100 მეტრიან ესტაფეტაში.
მან მეორედ მოიპოვა ოქროს მედალი (აღტაცებული დავრჩი).
აქამდე ის კლვავ რჩება ყველაზე ახალგზაზრდა მორბენალ ქალად 100 მეტრიან დისტანციაზე ოლიმპიადის ისტორიაში.

იგი გარდაიცვალა 1999 წელს 87 წლის ასაკში.

იყიდება საქართველო

 " იყიდება #საქართველო  "  🇬🇪😰💔

/ნიკო ლორთქიფანიძე/

იყიდება საქართველო. მინდორ-ველით, მთა-გორით, ტყით, ვენახით, სათესით; წარსულის ისტორიით, მომავალი სვე-ბედით; მშვენიერის ენით; ნაქარგი ფარჩა-ხავერდით; ვაჟკაცურის ხასიათით, სტუმართ-მოყვარეობით; დიდებულის სანახაობით, წმინდა ჰაერით; ნაამაგევი სახლით და კარით; ჩუქურთმიანი მონასტრებით და ეკლესიაბით; მჩქეფარე ნაკადულებით; ლურჯის ზღვით; მოწმენდილ-მოკაშკაშებული ცით; ერით, ბერით; თვალწარმტაც ბანოვანთა გუნდებით; გონებაგახსნილ ვაჟებით; მალხაზი ბავშვებით; ვერცხლისფერ თმით შემოსილ პატივსადებ მოხუცებით. იყიდება საქართველო დედით და მამით, შვილით და ძირით, ძმით, დით, ცოლით და ნათესავ-მოყვრებით.

ჰყიდის ყველა: თავადი, მღვდელი, ვაჭარი, ავაზაკი, დიდი და პატარა, ჭკვიანი და სულელი, ლოთი და პირაკრული.

იყიდება ყველგან: ქუჩაში და სახლში, თეატრში და სასამართლოში, სასწავლებელში, სატუსაღოში, ეტლში, მატარებელში, დილით და ღამით, სიცხეში და სიცივეში, დარში და ავდარში.

იყიდება ერთიანად: შავი ზღვიდან კასპიის ზღვამდე და ოსეთიდან სპარსეთამდე. იყიდება ნაწილ-ნაწილ: კახეთი და იმერეთი, ქართლი, სვანეთი და სამეგრელო, გურია და ლეჩხუმი, რაჭა და ჯავახეთი. იყიდება პატარ-პატარ ნაჭრებათ, ვისაც რამდენი სურს და როგორც უნდა: ნისიათ, უფასოდ, ნაღდად, დროებით და სამუდამოთ; ბანკის დახმარებით და ჩვენის საშუალებით.

იყიდეთ ბარემ მთლად, გაწეწეთ და გაგლიჯეთ, რასაც საქართველო ერქვა და რაც დღეს ოხრად დარჩენილი აძღებს ყორნებს და გულს უკლავს უძლურ ჭირისუფალს!

1910 წელი

მამაკაცის 13 დაუწერელი კანონი

 #წყარო :  გამოყენებულია mental.ge-ს მასალები

რას ითხოვს კაცი ქალისგან სინამდვილეში? - ნამდვილი მამაკაცის 13 დაუწერელი კანონი:

ხორხე ბუკაი -  ცნობილი არგენტინელი გელშტატ თერაპევტი და მწერალია. მისმა წიგნებმა მთელ მსოფლიოში მოიპოვა პოპულარობა. იგი ერთგან წერს "ყველას ჰგონია, რომ სრული სიმართლე მხოლოდ მისი სამრეკლოდან ჩანს და ეს ჩვენი მთავარი შეცდომაა, ყრუს მოცეკვავე ადამიანი გიჟი ჰგონია".

აი, რას აცხადებს ხორხე იმაზე, თუ რას ელის მამაკაცი ყველაზე მეტად ქალისაგან:

1. მინდა მომისმინო, მაგრამ ისე, რომ საყვედური არ მითხრა.

2. მინდა ყოველთვის გამოთქვა შენი აზრი, მაგრამ ისე, რომ რჩევა არ მომცე.

3. მინდა გქონდეს ჩემი ნდობა, ზედმეტი მოთხოვნების გარეშე.

4. მინდა დამეხმარო, მაგრამ ისე, რომ ჩემს მაგივრად არ გადაწყვიტო.

5. მინდა იზრუნო ჩემზე, მაგრამ ისე, რომ არ დამამცირო.

6. მინდა მხედავდე, მაგრამ ისე, რომ ჩემგან გამორჩენას არ ელოდე.

7. მინდა ჩამეხუტო, მაგრამ ისე, რომ არ დამახრჩო.

8. მინდა შთამაგონო, მაგრამ ისე, რომ არ მაიძულო.

9. მინდა მხარს მიჭერდე, მაგრამ ისე, რომ ჩემს მაგივრად არ პასუხობდე.

10. მინდა მიცავდე, მაგრამ ტყუილების გარეშე.

11. მინდა ახლოს იყო, მაგრამ ისე, რომ დამიტოვო პირადი სივრცე.

12. მინდა იცოდე ჩემი ყველაზე არამიმზიდველი თვისებები და მიიღო ისინი ისე, რომ არ სცადო ჩემი შეცვლა.

13. მინდა იცოდე, რომ შეგიძლია უსაზღვროდ გქონდეს ჩემი იმედი.

 

P.S. არა და ქალებიც ხომ იგივეს ვითხოვთ?!...😁🤔🧡🤓🥰

 ამ პოსტსაც იმიტომ გიზიარებთ (უცვლელად ფოტოსაც იგივეს ვდებ, პოსტის თუ ჩანახატის ავტორი არის #ხათუნადოლიძე) როგორც წინა პოსტს რომ  მინდა ჩემი აზრი გაგიზიაროთ ამასთან დაკავშირებითაც და რომ რეალობა სულ სხვანაირია მინდა დაგანახოდ ის ჩემი თვალით...

იმედია არ დაგეზარებათ და წინა პოსტცას ამ პოსტსაც წაიკითხავთ!... 📚📖💯♥️🧡

---‐---‐----------------------------

მოკლედ: არ ვიცი ეს ისტორია რეალურია თუ არა მაგრამ რეალობაში "ჰეფიენდები" არ არის ასეთ სტუაციებში.

უმრავლეს შემთხვევაში "ლევანის" მსგავსად იქცევიან შოკში ვარდრბიან თავს მოტყუებულად, შეურწყოფილად, გრძნობენ არ "გვკადრულობენ" და უკან არ იხევენ ბოდიშს არ იხდიან მსგავისი რეაქციების გამო და მითუმეტეს დედის ნაქონი ბეჭდით ხელს არ სთხოვენ იმ ქალებს რომლებსაც ზურგი იმიტომ აქციეს რომ აღმოაჩინეს გადასაადგილებლად ეტლი ან ყვარჯენი ჭირდებათ... ♿🧑‍🦯👨‍🦯👩‍🦯👨‍🦼👩‍🦼🧑‍🦼👨‍🦽👩‍🦽🧑‍🦽♿

არ ვიცი ალბათ უფრო ამ ყველაფრის რეალურად გააზრება თუ შეჯახება უჭᲘრთ  ეშინიათ და ამიტომ ( ქალებსაც და კაცებსაც...) იქცევიან ასე?!🤷🏽‍♀️🤔.. თან ეშინიათ პასუხისმგებლობის...🤦🏽‍♀️💔 დამიჯერეთ სირცხვილია მაგრამ ალბათ იმასაც ფიქრობენ თუ რას იტყვიან სხვები.. 🤬👎🏽🤔🤷🏽‍♀️ (თუმც აი მარტო ამᲘტომაც  გვჯობია ევროპა და ამერიკა რომ მათთვის სულ ერთია შშმ ქალია თუ კაცი.. მას ის მოწონს, უნდა, უყვარს და მორჩა... მენტალურად ისინი ბევრად მაღლა დგანან. . ქართულ კომუნისტურ გადმონაშთური აზროვნება როცა ჩვენ სახლებში უნდა ვმჯდარიყავით და როცა ჩვენ არ უნდა გამოვეჩინეთ რადგან ეს სირცხვილი იყო) 

...და იქნებ შშმ ქალებიც და კაცებიც იმ ე.წ "ჯანმრთეელბზე" განათლებულები, ერთგულები და ლამაზებიც ვართ 🤔♥️ (ამაზე არ უფიქრია არავის არᲐ!)🤷🏽‍♀️🤦🏽‍♀️👎🏽 (გადახედეთ ისტორიას და დღევამდელ რეალობასაც... რამდენი წარმატებული, შშმ პირი არის მსოფლიოში და იყო... აშშ პრეზიდენტიდან დაწყებული, ნიკ ვოიჩიჩᲘთ და კიდევ მრავალი წარამტრბული ადამიანით დასრულებული)

ყველას თქვენი აზრი გაქვთ და შეგიძლიათ შემეკამათოდ მაგრამ საკუთარ თავზე მაქვს გამოცდილი და გადატანი ეს ყველაფერი 😉🤷🏽‍♀️ რომელ შეხვედრაზეა საუბარი, ონლაინ მიმოწერის დროსაც კი  რომ ვამბობ შშმ ქალი ვარ.(რადგან არაფერი მაქვს დასამალი) მაშინვე "ქრებიან" ან თითქოს დანაშაულზე წაასწრეს ისე იბნევიან....🤦🏽‍♀️🤔😁😂🤣🤦🏽‍♀️🤷🏽‍♀️ ენა ებლუკებათ და მარტო იმას ახერხებენ თქვან რომ  "უი ღმერთი შეგეწიოსოო.. 🤔😁"

ასე რომ თუ ეს ისტორია რეალურია ამ 2 ადამიანის გამო ძალიან მიხარია და ბედნიერები იყვნენ...👍🏾👏🏿🙏🏽♥️🧡 (რა თქმა უნდა ერთეულები ყველა დაბრკოლებას ლახავენ და ოჯახებსაც ქმნიან შშმ ქალებთანაც და კაცებთანაც მაგრამ ეს არის საქართველოს რეალობაში  ძალიან იშვიათი და ერთეული შემთხვევებია )🧡♥️🥰💯 მაგრამ თუ მოგონილი ისტორია( ჩვეულებრივი ლამაზი ზღაპარია) ასეთი ჰეფიენდები 1%ა💔 და თითქმის არ ხდებაა 🤷🏽‍♀️🤷🏽‍♀️

-------‐-----------------------------

ეს პოსტი აღებულია #Repost  #facebookgroup by ლიბრომანია 

*   *   *

ნიშანი... ზეციდან!

 სკვერში ახალგაზრდა მამაკაცი იჯდა და გამვლელ-გამომვლელს გაფაციცებული მზერით ათვალიერებდა. 

ყმაწვილი ძალიან ღელავდა, სახის გამომეტყველებაზე ეტყობოდა, რომ ვიღაცის გამოჩენას მოუთმენლად ელოდა... 

    - ისევ მომატყუა! - ამოიოხრა ხანრგძლივი ლოდინით დაღლილმა ლევანმა და ადრესატთან ტელეფონით დაკავშირება სცადა. 

    გამავალ ზარს რიტმულად აჰყვა მელოდია, რომელიც ზარის დასრულებისთანავე შეწყდა. ხმა ახლო მანძილიდან ისმოდა. გაკვირვებულმა ყმაწვილმა ირგვლივ ეჭვნარევი მზერით მიმოიხედა და ნომერი ხელახლა აკრიფა: ზარის პარალელურად, მელოდიამ ისევ გაიჟღერა. ასე განმეორდა რამდენჯერმე. 

ლევანმა სკვერში რომ ვერავინ შენიშნა, მზერა იქვე მდგარ მრავალსათულიან კორპუსზე გადაიტანა. ახლა, მისთვის ცხადი გახდა, რომ ეს ხმა მეორე სართულის ღია აივნიდან მოდიოდა. აივანზე, ეტლში ვიღაც გოგონა იჯდა, ზურგით მზეს ეფიცხებოდა და აწკრიალებულ ტელეფონს ხელში ნერვიულად ატრიალებდა. 

    ლევანი სკამიდან დამდუღრულივით წამოიჭრა, კორპუსისკენ სწრაფი ნაბიჯებით გაემართა და ჭადრის დიდრონ ხეებს ამოეფარა.     მოულოდნელად ეზოში ქალის ხმა გაისმა. თავისი სახელის გაგონებაზე, გოგონა შემობრუნდა, ეტლი მოაჯირთან მიაგორა და ქალს აივნიდან გადახედა. 

   - ღმერთო ჩემო, ეს ხომ ეკაა! - აღმოხდა გაოცებულ ყმაწვილს, რომელიც გოგონას სახეს უკვე გარკვევით ხედავდა. სახტად დარჩენილი ლევანი კარგა ხანს უძრავად იდგა. შემდეგ, ნელ-ნელა გონს მოეგო. ძლიერი მღელვარებისგან დაცვარული შუბლი მოიწმინდა და ნანახით რეტდასხმული, ბარბაცით გაუყვა ავტოსადგურისკენ მიმავალ გზას. 

     ყმაწვილი მოცელელივით ჩაესვენა მიკროავტობუსის სავარძელში. სამარშუტო ტაქსი მალე ადგილიდან დაიძრა... 

  ლევანი მთელი გზა შფოთავდა. აივანზე ნანახი გოგონა, ისევ თვალწინ ედგა. თავს შეურაცხოფილად და მოტყუებულად გრძნობდა. 

    - აი, თურმე, რატომ იყო შეხვედრის წინააღმდეგი. დიდი ხვეწნა-მუდარის შემდეგ,როგორც იქნა, დათანხმდა და მისი კორპუსის წინ გაშენებულ სკვერში დამიბარა, რათა აივნიდან დავენახე. რამხელა საიდუმლოს მალავდა ჩემგან ორი წლის მანძილზე - ოხრავდა თავისთვის იმედგაცრუებული ლევანი და ეკასთან ურთიერთობის ყველა დეტალის გახსენებას ცდილობდა... 

  ლევანმა ეკა საცოლესთან დაშორების შემდეგ, სრულიად შემთხვევით, ინტერნეტით გაიცნო. დეპრესიაში მყოფს სურდა გული ვიღაცისთვის გადაეშალა და თავისი სატკივარი გაეზიარებინა! 

ქალ-ვაჟის უბრალო ურთიერთმოკითხვა, მალე ყოველდღიურ მიმოწერაში გადაიზარდა. მუდმივმა აზრთა გაცვლ-გამოცვლამ და გულახდილმა საუბრებმა,  წყვილი უხილავი ძაფებით დააკავშირა. 

    მალე, ლევანმა გოგონას შეხვედრა სთხოვა. ეკა ამის გაგონებაზე რატომღაც აფორიაქდა და შეხვედრის ასარიდებლად ათასი მიზეზი მოიგონა!    უარის მიუხედავად, ლევანმა რამდენჯერმე ჩააკითხა გოგონას, თუმცა, შორი მანძილიდან უცხო ქალაქში ჩასული, ყოველთვის გაწბილებული რჩებოდა. დღესაც იგივე სცენარი განმეორდა და ტელეფონის მელოდია რომ არა, ეს საიდუმლო ისევ ბურუსით მოცული დარჩებოდა. 

    ლევანი მოულოდნელად სასტიკი რეალობის წინაშე დადგა. იგი, ყოველთვის ეჭვობდა, რომ ეკას უცნაური ქცევების უკან, რაღაც იმალებოდა. თუმცა, სინამდვილე იმაზე მწარე აღმოჩნდა, ვიდრე ამას ფანტაზიით წარმოიდგენდა!

    ურთიერთსაპირისპირო გრძნობათა ჭიდილში მყოფი, ვეღარ აცნობიერებდა, რომელი გრძნობა მძლავრობდა მასში - იმედგაცრუება თუ გოგონას უმწეო მდგომარეობით გამოწვეული თანაგრძნობა?! ფიქრებში გადაჭრილი ყმაწვილი, ტელეფონის ხმამ შეაფხიზლა. ზარი კარგა ხანს გაგრძელდა. ეკა ჯიუტად აგრძელებდა რეკვას. ცოტაოდენი ყოყმანის შემდეგ, ლევანმა ტელეფონს უპასუხა. 

   - მაპატიე ლევან, ამ დილით საშინლად მოვიწამლე და საავადმყოფოში გადამიყვანეს. რომ იცოდე, როგორ ვწუხვარ, შეხვედრაზე რომ არ მოვედი! - გაისმა ეკას დამწუხრებული ხმა. 

   - ეკა, გთხოვ აღარ გააგრძელო! არ არის საჭირო ამდენი ტყუილი, ახლა მაინც აღიარე სიმართლე! 

   - რას ამბობ ლევან, გეფიცები, არაფერს გატყუებ! - შეცბა გოგონა. 

ლევანმა ერთი ამოიოხრა და ცოტაოდენი პაუზის შემდეგ გააგრძელა: - დღეს სრულიად შემთხვევით, ტელეფონის ზარით დავადგინე შენი ადგილსამყოფელი. მე უკვე ვიცი სიმართლე, რომელსაც ჩემგან ორი წელის მანძილზე მალავდი! 

     პასუხის ნაცვლად, ტელეფონში გულამომჯდარი ქვითინი გაისმა. 

  - გთხოვ, არ იტირო. ძალიან მიმძიმს შენი ტირილის მოსმენა, მაგრამ ვერ შევძლებ ასეთი ტყუილის პატიებას. თავიდანვე უნდა გეთქვა ყველაფერი. არ გქონდა ასე მოქცევის უფლება! 

   - მაპატიე ლევან, მაპატიე ეს საშინელი ტყუილი. თავიდან არ მეგონა ჩვენი ურთიერთობა თუ ასეთ სიახლოვეში გადაიზრდებოდა. ამ ხნის მანძილზე, ბევრჯერ ვცადე სიმართლის თქმა, მაგრამ საამისოდ გამბედაობა არ მეყო.! გულწრფელად გეტყვი: თანდათან ისე შეგეჩვიე, რომ უშენოდ სიცოცხლე ვეღარ წარმომედგინა. ვშიშობდი, როცა სიმართლეს გაიგებდი, ზურგს შემაქცევდი. შენ ერთადერთი ნათელი სხივი ხარ, რომელმაც ჩემს წყვდიადით მოცულ ცხოვრებაში შემოანათა! - ტიროდა ეკა. 

     ლევანს სიმწრისგან სიტყვა ყელში ბურთივით გაეჩხირა. ვეღარაფრის თქმა ვერ მოახერხა. სახეზე ჩამოგორებული ცრემლები მოიწმინდა და აკანკალებული ხელი ტელეფონის ღილაკს დააჭირა.

   ...სამი თვე გავიდა იმ ტკივილით და იმედგაცრუებით სავსე დღიდან. ამ ხნის მანძილზე, ყმაწვილი ერთხელაც არ დაინტერესებულა ეკას მდგომარეობით - უკვე, მტკიცედ გადაწყვიტა, რომ მისი არსებობა სამუდამოდ დაევიწყებინა. მუდმივად მეგობრების გარემოცვაში მყოფი ლევანი, საკუთარ თავთან დარჩენას, ყველანაირად გაურბოდა. თუმცა, გამუდმებით ეკაზე ფიქრობდა და მისი წკრიალა ხმის გაგონებაზე ოცნებობდა. გოგონას გარეშე საშინელ სიცარიელეს გრძნობდა, რომლის შევსებაც არავის შეეძლო! 

   ...ვალენტინობის დღესასწაული იყო. ლევანმა ეს დღე ჩვეულებისამებრ მეგობრებთან ერთად აღნიშნა და სასმელით კარგად შეზარხოშებული ყმაწვილი, სახლში გვიან დაბრუნდა. მალევე ჩაეძინა. ღრმა ძილში წასულმა მეტად უცნაური სიზმარი ნახა: ესიზმრა, თითქოს ხრიოკ, გადამხმარ მინდორში იდგა. შორიახლოს ეკა იჯდა ეტლში, მასთან უხმობდა და ტირილით შერიგებას სთხოვდა! უეცრად, ცა მოიქუფრა. მთლიანად ავდრის შავი ღრუბლებით დაიფარა. ირგვლივ წყვდიადი ჩამოწვა. რამდენიმე წუთში, შემზარავი ხმა გაისმა, ღრუბლები შუაზე გაიპო და მაღლიდან უზარმაზარი, ბასრკლანჭებიანი შავი ფრინველი დაეშვა. იგი, ელვის სისწრაფით დააცხრა ეტლს და ეკა ცისკენ აიტაცა.   შეძრწუნებული ყმაწვილი ფრინველს ყვირილით დაედევნა. იგი მინდორში შეშლილი სახით დარბოდა და შველას ითხოვდა. მშველელი კი არავინ ჩანდა - ახლომახლო ძე ხორციელი არ ჭაჭანებდა! ცად აჭრილი ფრინველი, შავად შეჯგუფულ ღრუბლებს მიუახლოვდა და ის-ის იყო გოგონასთან ერთად უნდა მიმალულიყო, რომ საიდანღაც ორი, კაშკაშა შუქით მოელვარე ანგელოზი გამოჩნდა. ანგელოზებმა გამძვინვარებულ ფრინველს გოგონა გამოსტაცეს და მინდვრისკენ დაეშვნენ. 

უეცრად, ლევანმა დაინახა რომ შუქით გასხივოსნებულ არსებებს, მისი ტრაგიკულად დაღუპული დედ-მამის სახე ჰქონდათ, გახარებულმა ბედნიერი სახით გაემართა მშობლებთან შესახვედრად. ანგელოზებმა გაუღიმეს, ხელით გოგონასკენ მიუთითეს და ისევ ცისკენ გაფრინდნენ. 

   ყმაწვილი ხვეწნა-მუდარით დაედევნა მშობლებს, თუმცა ისინი უკვე შორს იყვნენ და მისი ხმა არ ესმოდათ. დაღონებულ ლევანს ახლაღა მოაგონდა ეკა და მინდორში უგონოდ მისვენებულ გოგონასთან მიიჭრა. ეკას მთელი სხეული დაკორტნილი ჰქონდა და ჭრილობებიდან სისხლი სდიოდა. ლამაზი, ზღვისფერი თვალები დაეხუჭა და სიცოცხლის ნიშან-წყალი აღარ ეტყობოდა. 

  - ეკა, გთხოვ შემომხედე, არ დამტოვო, ძალიან მჭირდები! - ქვითინებდა ყმაწვილი და გოგონას სისხლით მოსვრილ სხეულს, მდუღარე ცრემლებით ასველებდა. 

შეშინებულ ყმაწვილს, უეცრად გამოეღვიძა. შიშისგან აცახცახებული საწოლზე ჩამოჯდა. მთელი სხეული უთრთოდა. ვერ გაეგო, რამ დაასიზმრა ეს საშინელი კოშმარი. შეშფოთებულმა თავი ხელებში ჩარგო და წამიერად წარმოიდგინა, რომ ეკა სამუდამოდ დაკარგა. ამის გაფიქრებაზე ცრემლები მოერია, გულში ძლიერი ტკივილი იგრძნო. მიხვდა, თუ რაოდენ ძვირფასი იყო გოგონა მისთვის! მეორე დღეს სიზმრის ემოციით გულდამძიმებულმა, ვეღარ მოითმინა, ნაცნობი ნომერი აკრიფა და გულისფანცქალით დაელოდა სანატრელი ხმის გაგონებას. 

ზარს ვიღაც უცნობმა ქალმა უპასუხა. 

     - თქვენ ალბათ ეკას დედა ხართ. ძალიან გთხოვთ გადაეცით, რომ ლევანი კითხულობს 

     - აი, თურმე, ვინ ყოფილხარ! მინდა გაგაფრთხილო, რომ ჩემს შვილთან არასდროს დარეკო! 

    - ქალბატონო, აუცილებელი საქმე მაქვს. სანამ არ დაველაპარაკები, დარეკვას არ შევწყვეტ! - თქვა ლევანმა მტკიცე ხმით. 

    - კარგად მომისმინე, იმედი მაქვს ჩემი მონაყოლის შემდეგ მაინც გამოიჩენ კეთილგონიერებას და აღარ შეგვაწუხებ! - თქვა ქალმა და მცირე ხნიანი პაუზის შემდეგ ისევ გააგძელა: 

შენთან დაშორების შემდეგ ეკა საშინელ დეპრესიაში ჩავარდა. აღარ ჭამდა აღარავის ეკონტაქტებოდა, ამ ხნის მანძილზე, საწოლიდან არ წამომდგრა. გუშინ, დიდი ხვეწნა-მუდარით გამოვიყვანეთ სტუმრებთან, თუმცა, არ გაჩერდა, სუფრა მალევე დატოვა და ისევ თავის ოთახში შეიკეტა. შუაღამისას საძინებელში სრულიად შემთხვევით შევიხედე და მოულოდნელობისგან შევკივლე - უგონოდ იწვა, საწოლის გვერდით იატაკზე საძილე აბები ეყარა. ყველაფერს მივხვდი და სასწრაფოდ საავადმყოფოში გადავიყვანეთ. ექიმებმა, დიდი ბრძოლის შედეგად შეძლეს მისი გადარჩენა. ახლა კი, როცა ყველაფერი იცი, ადამიანობა გამოიჩინე და მისი ცხოვრებიდან გაქრი - შენ კარგად იცი, რომ ჩემი შვილი შენი შესაფერისი არ არის! ნუ ცდილობ მის დაღუპვამდე მიყვანას, ისედაც ჯოჯოხეთური დღეები აქვს გამოვლილი! - თქვა ქალმა მღელვარე ხმით და ტელეფონი გათიშა. 

     - აი, ჩემი სიზმარი, მადლობა უფალო ეკას სიცოცხლე რომ აჩუქე! - ჩაილაპარაკა ქალის მონაყოლით ერთბაშად შეძრულმა ყმაწვილმა და ოთახში ბოლთის ცემას მოყვა... 

    ...თებერვლის ცივი და სუსხიანი დღე იყო. საშინლად ყინავდა. ბუნებას მთლიანად გამოსცლოდა სიცოცხლის მომნიჭებელი ძალა. ირგვლივ გამეფებულ ერთფეროვნებას, სულში ნოსტალგია შემოჰქონდა. ფოთლებისგან განძარცვულ ხეებს, ტოტები მიწისკენ ნაღვლიანად დაეშვათ. ახალგაზრდა მამაკაცი, ქუჩას მძიმე ნაბიჯებით მიუყვებოდა. მალე, სკვერიც გაიარა და მრავალსართულიანი კორპუსის სადარბაზოში შევიდა. მეორე სართულზე ზარი გაისმა. 

 - დედა, კარს მე გავაღებ! - თქვა გოგონამ და ეტლი კარებთან მიაგორა. კარი გაიღო. წითელი ვარდების თაიგულით მდგარი ლევანის დანახვაზე, ეკა საშინლად დაიბნა. ადგილზე გაშეშდა. ისეთი გაკვირვებული უყურებდა ლევანს, თითქოს მოჩვენებას ხედავდა. 

     ლევანი გაოცებულ გოგონას მოეხვია და ყვავილები გაუწოდა. შემდეგ კი ჯიბიდან პატარა კოლოფი ამოიღო, რომელშიც დედის ნაქონი საგვარეულო ნიშნობის ბეჭედი იდო!

/ხათუნა დოლიძე/

 ამ პოსტს როცა წავაწყდი ერთ-ერთ ღია "ფეიჯზე" 4'წლის წინ (2017 წლის 20 ივლისს) ბევრი ვიფიქრე უნდა დამედო თუ არა და უნდა მეთქვა თუ არა ჩემი სათქმელი?! 

მაშინ რატომღაც ემოციებისგან, ბრაზისგან ვერ და არ ვთქვი ან ვერ დავალაგე აზრები ეხლა კი.... როდესაც დღეს  ამომიგდო "მემორიმ"ეს პოსტი  აი ეხლა კი ვწერ იმას რასაც ვფიქრობ... 🤔 სწორს თუ არასწორს ეს თქვენთვის მომინდია განსასჯელად...🤷🏽‍♀️🤔

იმედია არ დაგეზარებათ და წაიკითხავთ და ვისაც ჯერ არ უფიქრია(თ) საბოლოო შედეგრბზე დაფიქრდებით...

P.S. არაფერს ვცვლი ფოტოსაც კი იგივეს ვდებ ...  თუმც არ ვიცი ეს ისტორია რეალურია თუ არა🤔🤷🏽‍♀️

‐----------‐---------------

ეს ხომ საქართველოა... 😠😠😠 შშმ პირები ჰო (რამდენიც არ უნდა ვიბრძოლოთ და ვიყვიროთ ევროპელობაზე თავი დავდოთ და ა.შ.) ჩვენს ქვეყანაში "ადამიანებათ" არ ვითვლებით...😠 (არ დამიწყოთ ეხლა ამას რატომ ამბობ და რა სისულელეაო და ა.შ.  დაფიქრდით და თქვენც კარგად იცით რასაც ვგლისხმობ...)  ჩვენი ე.წ. ტოლერანტი და  მაღალზნეობრივი საზოგადოება ვერასოდეს მიგვიღევს ისეთებს როგორებიც ვართ თუმც პირფერულად ყველას ვუყვარვართ და ყველაზე კარგები "ღვთის საჩუქრები" ვართ და ა.შ.... რეალურად კი ჩვენს ზუგს უკან უმრავლესო რას ფიქრობენ ჰო ფაქტია და ძალიან ნათლად ჩანს? 😒 (იმის მიუხედავად რომ  ძალიან დიდი % შესაძლებელია იმ "ჯანმრთელზე და ლამაზებზე" ერუდირებულიც, თბილიც და ბევრად კეთილშობილებიც არიან...) მოკლედ არ ვიცი მე ჩემი აზრი დავაფიქსირე სწორია თუ არასწორი ნაკლებად მაღელვებს (ან ვინ რას იფიქრებს ჩემს ამ რეაქციაზე) მაგრამ ჩვენ ყველას გვაქვს სრულფასოვანი ცხოვრების უფლება ყველას გვაქვს უფლება გყავდეს შვილები და ოჯახები... (მე მაპატიეთ ცოტა ბოროტულად გამომდის მაგრამ (სტატიაში ნახსენებ მაშოს და მის ისტორიას ვგულისხმობ, არ ვიცი რეალურია თუ გამოგონილია ეს ამბავი მაგრამ რა მარაზმში ვცხოვრობ ეს ჰო ნათელია...) იმ გოგოს მშობლებმა ის მიიღეს ამ შემთხვევაში რაც "დაიმსახურეს"👿😈 და არც ის მეგობარი არ ყოფილა "ნამდვილიმეგობარი"🤢😡 რომელმაც ეს გოგო "ჩაუშვა " და დაუნგრია ცხოვრება💔💔💔 მერე რა მოხდა თუ გვერდით შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე მეორე ნახევარი ეყოლებოდა ... 🤔🤔🤔 რა დაუშავდებოდათ?...🤔 თუ.?.. უი სულ დამავიწყდა ეგ ჩვენს ქვეყანაში და საზოგადოებაში ჰო "პაზორათ" ითვლება სად უნდა გამოეყოთ თავი ან მათი "ბამბებში" გაზრდლი ნაფერები შვილი ჰო "დაიტანჯებოდა"და ა.შ.) მოკლედ მე ვერასოდეს ვერ გავუგებ ესეთ  ე,წ "მზრუნველ" ადამიანეს ჩემი საკუთარი ოჯახიც რომ იყოს...  (ეხლა გინდ გამაკრიტიკეთ, გინდ დამეთანხმეთ ნამდვილად არ მაინტერესებს ვინ რას იფიქრებთ ამ პოსტზე და ჩემზე...) 😒😏 P.S. ჩვენი ე.წ. ინტეგრაცია სრულფასოფანი ცხოვრება მხოლოდ ბარდიურებზე ეტლის ნიშნის "მიჯღაბნა" და ვაი პანდუსები არ არის ეს ცოტა კიდევ სხვა რამაა და დროა დავფიქრდეს ყველა...🙄😠😡😒

P.S.S. დაკიდევ  ამ ჯერად ცხოვრება ნამდვილად არ არის ისეთ მშვენიერი როგორიც გვინდა ან გვგონია რომ არის და იქნება...💔😰💯🕯👎🏽🤬

‐---------------‐--‐---------------------------

პოსტი აღებულია უცვლელად გვერდიდან

 #Repost #facebookpage by  კარცერ- ლუქსი 

მე ვარ მაშო 25 წლის ჩვეულებრივ ვცხოვრობდი  მანამ სანამ ადამიანი რომელიც მიყვარდა ავარიაში არ მოყვა და ეტლზე დამოკიდებული არ გახდა სამწუხაროდ ეს მოხდა და ამის შემდეგ ჩემმა ოჯახმა ირიბად გამაბრთხილა მისთვის თავი დამენებებინა რადგან თვლიდნენ რომ ბევრად მეტს ვიმსახურებდი ვიდრე ცხოვრების შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთან გატარება მაგრამ მე ამას არც ვფიქრობდი მის გვერდით დარჩენა გადავწყვიტე, ყველგან ერთად დავდიოდით, ექიმებთან, რებილიტაციაზეც კი მის გვერდით ვიყავი მისი ხელი მეჭირა და მის თვალებში ბრძოლის სურვილს ვხედავდი ჩემი ოჯახი ფიქრობდა რომ   ეს დროებითი თანაგრძნობა იყო და მივატოვებდი მაგრამ ჩვენ დაოჯახება გადავწვიტეთ. ამას ვმალავდით რადგან ვიცოდი რა რეაქცია მოყვებოდა ოჯახიდან მაგრამ ქორწილის წინა დღეს დაქალმა უთხრა მათ რაც ხდებოდა ასე ვთქვად "ჩამიშვა" და მშობლებმა მაიძულეს საკუთარ ქორწილში არ წავსულიყავი არვიცი როგორ მაგრამ როდესაც გათენდა ის დღე რომელიც ქორწილის უნდა ყოფილიყო ჩემს დაკრძალვად იქცა,  მე იმ დილით აგარაკზე გავიღვიძე სადაც ჩაკეტილი ვიყავი მესამე დღეს გავაღწიე და სანდრო ვიკითხე მითხრეს წავიდაო...

 თუმცა პირდაპირი გაგებით კი არ წავიდა. მან თავი მოიკლა როგორც აღმოჩნდა...

 ჩემი მშობლები კი ერთ წელიწადში ავარიაში დაიღუპნენ თუმცა ჩემთვის ისინი მაშინ მოკვდნენ როცა მითხრეს ან ჩვენ ან ის!...

 მე  გეტყვით მშობლებო ყველას ვისაც თქვენი შვილები ანგელოზები გონიათ არავისზე არაფრით მეტი არავინ არ არის და არც შეზღუდული შესაძლებლობები არსებობს ... უნდა გეამაყებოდეთ თქვენი შვილევების ხილვა ასეთი ადამიანების გვერდით, რადგან ისინი უფალს ხელში აყვანილი დაყავს და აჯილდოებს უსაზრო შესაძლებლობებით... 

მე თუ ცოცხალი ვარ, ეს მხოლოდ ჩემი შვილის გამოა, შვილის რომელიც ერთადერთია რაც სანდროსგან დამრჩა, იმ ადამიანისგან რომელიც ასე მიყვარდა და დამაკარგვინეს... მინდა იცოდეთ, მე მას ვასწავლი იამაყოს მამით და გჯეროდეთ რომ ამქვეყნად ერთი ბიჭი მაინც იქნება ვინც ეტლიან ადამიანს იმას კი არ ეტყვის რომ თუ არ შეგილია სახლიდან რას გამოდიხარო არამედ დაეხმარება მას...

 მე კი ვიცოცხლებ მხოლოდ მის გამო დიახ ჩვენი შვილის გამო!!!...

მშობლებს კი გამოფხიზლდით, ამას გეტყოდით, შვილებს რომ ყიდით ბედნიერების სახელით...